The Lake District

I will now take a couple of weeks’ break from sharing snippets of my travel diaries and write about my recent short trips within England.

England is really not about London or the big cities. It truly is about the English country side. The Lake District in Cumbria is a testament to that. Just an hour and half drive away from Manchester, you find yourself in serene and lush green countryside.

The quaint villages are certainly special yet they don’t really compete with the fairyland like Costwalds. However, the trees with an enchanted feeling, the crystal clear waters of the lakes and streams are very special.

The Lake District is the perfect short-trip or long-weekend getaway from the busy city life. However, make sure you do not stay in one of the crowded and tourist trap towns like Windermere or Kendal. It is much more special to stay in a cozy B&B in the countryside with no other human being or car in sight for miles. I would highly recommend the Summer Hill Country House just outside of Ambleside.

April is a lovely time to visit the region as the new lambs have just come into the world and they create the cutest sights.

All photos, Copyright Travelogueress

Göller Bölgesi – İngiltere

Şimdi seyahatnamemden paylaştığım küçük bölümlere iki hafta kadar ara vereceğim ve İngiltere içinde yakın zamanda yaptığım kısa geziler hakkında yazacağım.

İngiltere denince akla gerçekten Londra ya da diğer büyük şehirler gelmemeli. Ülkeyi özel ve güzel kılan aslında şehir dışları. Kumbriya’daki Göller Bölgesi bunun bir kanıtı. Manchester’dan sadece bir buçuk saat uzaklıkta, kendinizi huzur dolu ve yemyeşil bir alanda buluyorsunuz.

Sanki bir kartpostaldan çıkma köyler kesinlikle çok hoş ama yine de masalımsı Cotswalds ile yarışamazlar. Ancak, buranın sihirli ağaçları, göllerin ve derelerin kristal suları gerçekten çok özel.

Göller Bölgesi yoğun şehir hayatından kısa bir gezi veya uzun bir hafta sonu şeklinde kaçmak için ideal. Fakat Windermere veya Kendal gibi kalabalık ve turist kapanı kasabalarda kalmamaya özen gösterin. Bir köy dışında, kilometrelerce başka insan ve araba göremeyeceğiniz sıcak bir B&B’de kalmak çok daha anlamlı. Ambleside’ın biraz dışındaki Summer Hill Country House’ı tavsiye ederim.

Nisan ayı bu bölgeyi ziyaret etmek için güzel bir zaman çünkü kuzular yeni doğmuş oluyor ve çok şirin bir görüntü oluşturuyorlar.

All photos, Copyright Travelogueress

Iran Part V – Sleepless in Isfahan

Wednesday, 7 April 2010

Last night, the dinner we ate or I should say couldn't eat (of course it was chicken again) was terrible. I had put out everything that was in my mouth. I never do this sort of behaviour. On our way from the restaurant to the hotel, I kept on complaining about the inedibility of the food. When we reached the hotel, I suddenly had mental clarity.

How can I complain about food? There are so many people in the world who can’t find this and die of hunger. I felt very guilty for complaining. I couldn't sleep at night for 3-4 hours. I contemplated a lot. At first, I couldn't believe that I was in Iran, in Isfahan. God is so generous to me. God doesn't let me go without food, water, family, love, home, work and to top it all realises all my childhood dreams and wishes (except for [...] but there is a reason for that). And all I do is to complain. I am actually so lucky. God's hand is always on me thankfully. God is always so generous and gracious to me. There must be a reason for this.

If God is showing me his/her love, generosity and graciousness so clearly, gifting me with my childhood dreams like travelling our planet, engraving the love of nature and animals by talking to me through my mother, showing me love and graciousness through F., making me feel hope, magic, [...], all beauty concerning the humanity and all his/her emotions in an exploding intensity through [...], God is actually speaking to me very clearly.

There is no hurdle or middleman between us. There isn't for anyone actually. We can directly talk and communicate with God. This is the most beautiful and gracious king: King of the Universe, our creator. S/he created us not as servants but workers, for a reason and with a responsibility. The conclusion I reached in my insomnia last night was this: If God is so generous, gracious and full of love for me, then this is also my duty.

I may not be a big, famous, rich leader. This has no importance. All I need to do is to give love, graciousness and generosity to all creatures that come my way during my lifetime. That's it! Not everyone has to be famous or a leader. There is need for workers as well. Without the workers, there is no completion or production. So I am also a worker. God's worker. [...] wasn't [...] but like Ataturk, God [...] also sent to this planet and life with a special duty. I am a soldier of love. I am a worker of love. And I believe that if in this world we spread love, graciousness, generosity, kindness and smiles as much as possible, we can solve even the most difficult problems.

For me, God is actually love; love is god. Creator = (equals) Love. At this age, I know with certainty. There is no stronger power than love. This power can create and it can destroy. It is an incredible strength. Hence, love is God.

If the Creator is love, then I thought about the equivalent and the meaning of the verb to create. I tried to reach a solution with a mathematical logic. If the word creator is love, the verb to create is to love. So why did God create us? Because s/he loved us. The Creator is the King of the Universe. We were created to complete the whole of the universe. Hence, to create = to love = to complete = to be (because we are when we are whole, we are, I am).

Therefore, God said be = said I create = said I love you. To tell another person (or something) I love you, is actually to tell "I am because you are," your existence is important or "for me to be whole, you are important" (for me to be me, you are [you]).

So, I love [...], F. my family, nature, our planet, the Creator because for me to be me, they were created (of course the Creator wasn't created). We are all part of a chain, a whole. A chain of love!

...

We completed our morning tour; we are resting in our hotel before we start our midday tour. Even though not as much as Shiraz, the heat strengthens in midday. It becomes particularly tiring because I have to wear a coat and a headscarf.

This morning, we saw the Jewish neighbourhood (the first to start settlement in Isfahan were the Jewish), 

shaking minarets, 

the Zoroastra Fire Temple (the Zoroastra believe in one god and do not worship fire. 

They only use fire as they worship god) called Atasgah (like "ates" (fire) in Turkish), the Siyesepol bridge with 32 passages (Allahverdi Han) 

and the Armenian Vank Cathedral.

Shah Abbas the First asked Armenians to settle in Isfahan for economic gains in the 17th century. The richest group in the city are the Armenians. Inside the Cathedral and the decorations look very similar to Safavid mosques besides the depictions of Jesus Christ and the Bible. There is a monument in the courtyard of the cathedral for the so-called genocide; next to the monument, there are lots of photographs and posters full of propaganda and accusing Turkey. [...] The cathedral's museum is very rich and interesting. 

It is possible to see the tiniest book in the world, a prophet Abraham portrait drawn by Rembrandt and a piece of hair on which an Armenian sentence is written with a diamond pen. There are of course also articles, videos and interviews about the so-called genocide.

We visited the Juma Mosque, which is in the oldest town centre of Isfahan constructed by the Selchuks. The mosque built on an old Zoroastra fire temple carries layers from different periods and marks from different kingdoms. 

The Selchuks, Safavids, Ilhans and Kachars are included in this. The combination of the art of all these periods, cultures and kingdoms created one of the most beautiful examples of Islamic art. 

It is worth visiting Isfahan just to see the Juma Mosque, the Blue Mosque (now called the Imam Mosque) and the Sheikh Lutfullah Mosque nearby.

Interestingly, aesthetics play a major role on human psychology, impressions and observations. If we never came to Isfahan, my thoughts and impressions about Iran would have been very different than what they are now.

...

After a short nap, we went to a second Safavid palace: Hasht Beshast (8 Heavens). 

Another name for this palace is the Nightingale Palace because it is situated in a garden with plenty of nightingales. Before the palace, I have to say that the garden (I should actually say park) is really very green, smells beautiful and is full of colourful flowers.

Isfahan's garden and parks really deserve their reputation. 

Unfortunately, not much has survived to this day from this palace either due to time and damages but it is not difficult to picture what a wonder it was at its heyday. It appears that like the Tulip Period of the Ottomans, the Safavids lost their power with time due to their devotion to pleasure, gardens and beauty.

Tonight, we decided to have a fast-food meal not to try our chances again with the Iranian food. The Iranians are very respectful but it seems that they do not care much about helping the tourists or being friendly. Since it is not easy to come across a smiley face, we were psychologically drawn to the first corner buffet we saw with a smiley teenager in it. The pizza we had looked and tasted nothing like a pizza but at least, thankfully we got to eat something without saffron and chicken.

As for the Iranians, as I wrote earlier, they are respectful but distant. They are either shy or wary of foreigners. Who knows? But as a nation, they are introverted. Their facial features are no different than statues and figures seen in Persepolis. So it seems like their facial features haven't changed in thousands of years. I am no genetics engineer but it seems like they didn't mix much with the other nations, societies and races who have passed through these lands in their thousands of years old past. For example, our guide today told us that the Armenians never marry with the Iranians. Of course in every country, minorities tend to stay together and don't mix with the rest but this seems like a very shy and introverted society to me.

Tonight is our last night in Isfahan. We will start our journey toward Qom in the morning. God willing, we will stop by Abyaneh and Keshan. After spending a few hours in Qom, we will get on our Istanbul plane on Friday morning. I can't wait!

All photos, Copyright Travelogueress

İran Bölüm V- İsfahan’da Uykusuz Gece

Çarşamba, 7 Nisan 2010

Dün akşam yine korkunç bir yemek yedik (tabii ki tavuk) ya da yiyemedik demeliyim. Ağzıma koyduğumu gerisin geri çıkarmak zorunda kaldım. Hiç yapmadığım bir davranış. Restorandan otele kadar da yemeklerin yenilmezliğinden şikayet ettim durdum. Otele vardığımızda bir anda zihin açıklığı yaşadım.

Nasıl olur da yemek hakkında şikayet edebilirim? Bunu bulamayan, açlıktan ölen çok insan da var dünyada. Çok suçlu hissettim kendimi şikayet ettiğim için. Gece yatakta 3–4 saat boyunca uyuyamadım. Tabii ki çok düşündüm. İran’da, İsfahan’da olduğuma inanamadım önce. Allah bana o kadar cömert ki. Aç, susuz, ailesiz, sevgisiz, evsiz, işsiz bırakmıyor, bir de bütün bunların üstüne çocukluğumdan beri hayal ettiğim her şeyi bir bir yerine getiriyor ([...] dışında ama bunun da bir nedeni var). Ben ise şikayet ediyorum. O kadar şanslıyım ki halbuki. Allah’ın eli her zaman üzerimde çok şükür. Allah bana her zaman çok cömert ve merhametli. Bunun da bir nedeni olmalı.

Allah bana sevgisini, cömertliğini ve merhametini bu kadar açık ve net gösteriyorsa, gezegenimizde seyahat edebilmek gibi çocukluk hayallerimi bana hediye ediyorsa, doğa ve hayvan sevgisini annem aracılığıyla bana konuşarak aşılıyorsa, F. aracılığıyla bana sevgisini ve merhametini gösteriyorsa, [...] aracılığıyla bana umudu, sihiri, [...], insanlığa dair tüm güzellikleri ve kendi içindeki duyguları patlayıcı yoğunlukta hissetmeme neden oluyorsa, Allah bana aslında çok açık bir şekilde konuşuyor.

Aramızda bir engel, bir aracı yok. Kimsenin yok aslında. Tanrı’yla doğrudan konuşup, iletişime geçebiliyoruz. İşte kralların en güzeli, en merhametlisi bu: Evrenin Kralı, yaratıcımız. Bizi kölesi değil de hizmetmeni olarak, bir sebeple, bir görev vererek yaratmış aslında. Dün gece uykusuzlukta vardığım sonuç da şu: Allah bana bu kadar açıkça cömert, merhametli ve sevgi dolu ise benim de görevim bu.

Büyük, meşhur, zengin, bir lider olmayabilirim. Bunun hiçbir önemi yok. Tek yapmam gereken bana verilen hayatta karşıma çıkan tüm canlılara sevgi, merhamet ve cömertlik göstermek. Bu kadar! Herkes meşhur, herkes bir lider olmak zorunda değil. İşçilere de ihtiyaç var. İşçiler olmadan zaten iş yapılamaz, üretilemez. Ben de bir işçiyim işte. Tanrı’nın işçisi. [...] değildi ama Atatürk gibi Allah [...] da özel bir görevle bu gezegene ve hayata göndermişti. [...] bir sevgi elçisiydi. Ben de [...] mesajı duydum. Ben bir sevgi/aşk askeriyim. Sevgi işçisiyim. Ve elimden geldiği kadar bu dünyada sevgi, merhamet, cömertlik, kibarlık, güleryüz dağıtırsak, dünyadaki en çözülmez olarak bile görünen sorunları çözebileceğimize inanıyorum.

Benim için Allah aslında sevgi/aşk; sevgi Allah. Yaratan = (eşittir) Sevgi. Bu yaşımda da artık kesin olarak biliyorum. Sevgiden daha kuvvetli bir güç yok. Bu güç hem yaratabiliyor, hem yok edebiliyor. İnanılmaz bir kuvvet. Demek ki sevgi, Allah.

Yaratan sevgi ise yaratmak fiilinin karşılığı, anlamı ne diye düşündüm. Matematiksel bir mantıkla sonuca ulaşmaya çalıştım. Yaratan kelimesi sevgi ise, yaratmak fiili sevmektir. Allah o zaman bizi neden yarattı? Sevdiği için. Yaratan evrenin kralı. Evrenin bütününü tamamlamak için yaratıldık. Demek ki yaratmak = sevmek = bütünü tamamlamak = olmak (çünkü biz bir bütünken oluyoruz, biziz, benim).

Demek ki Allah ol dedi = yaratıyorum dedi = seni seviyorum dedi. Bir insana da (ya da başka bir şeye) seni seviyorum demek, aslında “ben benim çünkü sensin”, senin varlığın önemli, ya da “benim bütün olabilmem için sen önemlisin” demek (for me to be me, you are [you]).

Yani […], F.’i, ailemi, doğayı, gezegenimizi, Yaratan’ı seviyorum çünkü benim ben olabilmem için onlar yaratıldı (Yaratan tabii yaratılmadı). Hepimiz bir zincirin, bir bütünün parçasıyız. Sevgi zinciri!

…

Sabah turumuzu tamamladık; öğlen turuna başlamadan önce otelimizde biraz dinleniyoruz. Şiraz kadar olmasa da sıcak öğle saatlerinde bastırıyor. Özellikle manto ve eşarp giymek zorunda oldugum için bayağı yorucu oluyor.

Bu sabah Yahudi mahallesini (İsfahan’a yerleşimi ilk kuranlar Musevilermiş), 

sallanan minareleri, 

Ataşgah isimli (evet Türkçedeki ateş gibi) Zoroastra Ateş Tapınağını (Zoroastrlar tek tanrıya inanıyorlarmış ve ateşe tapmıyorlarmış. 

Sadece tanrıya ibadet ederken ateşi kullanıyorlarmış), 32 geçitli Siyesepol (Allahverdi Han) köprüsünü, 

Ermeni Vark Katedrali’ni gördük.

1’inci Şah Abbas 17’inci y.y.’da Ermenilerin İsfahan’a ekonomik kazanımları için yerleşmelerini sağlamış. Şehirdeki en zengin topluluk Ermenilermiş. Katedralin için ve dekorasyonu İsa ve İncil tasvirleri dışında Safevi camilerine çok benziyor. Katedralin avlusunda sözde soykırım için anıt yapmışlar; bu anıtın yanında da Türkiye’yi suçlayıcı ve propaganda dolu fotoğraf ve posterler var. […] Katedralin müzesi oldukça zengin ve ilginç. 

Dünyanın en küçük kitabından tutun da, Rembrandt tarafından çizilmiş Hz. İbrahim portresi ve bir tel saç üzerine elmas kalemle yazılmış Ermenice bir cümleyi mikroskopla görmek mümkün. Tabii müzede sözde soykırıma dair de yazılar, videolar, röportajlar gösteriliyor.

İsfahan’ın en eski şehir merkezi yani Selçuklular tarafından inşa edilmiş bölgesinde Cuma Camii’ni gezdik. Eski bir Zoroastra ateş tapınağı üzerine kurulmuş bu cami farklı zaman dilimleri ve hükümdarlıklarından izler taşıyor.

Bunlara Selçuklular, Safeviler, İlhanlılar, Kaçarlar dahil. Tüm bu devir, kültür ve hükümdarlıkların sanatının bir araya gelmesi İslam sanatının en güzel örneklerinden birini ortaya koymuş. 

Cuma Camii’ni şimdi İmam Camii olarak anılan Mavi Camii ve yakınındaki Şeyh Lütfullah Camii’ni görmek için İsfahan’a gelmeye değer.

İlginçtir, estetik insan psikolojisi, etkilinim ve izlenimler üzerinde ne kadar önemli. İsfahan’a hiç gelmeseydik, İran hakkındaki düşünce ve izlenimlerim şimdikinden çok daha farklı olurdu.

...

Ufak bir öğle uykusundan sonra ikinci bir Safevi sarayına gittik: Haşt Beşast (8 Cennet). 

Bu sarayın diğer bir adı bülbüllerin bol bulunduğu bir bahçenin içinde kurulu olduğu için Bülbül Sarayıymış. Saraydan önce bahçenin gerçekten yemyeşil, güzel kokulu ve renkli çiçeklerle dolu çok hoş bir bahçe olduğunu (hatta park) söylemeliyim.

İsfahan’ın bahçe ve parkları gerçekten ünlerini hak ediyorlar. 

Bu saraydan da pek eser zamana ve zararlara dayanamamış maalesef ama döneminde masalsı bir yer olduğunu akılda canlandırmak hiç de zor değil. Safeviler de Osmanlı’daki Lale Devri gibi zevk, bahçe ve güzelliklerine çok önem verdiklerinden dolayı zamanla güçlerini kaybetmişler anlaşılan.

Bu akşam yemeğimizi tekrar İran yemekleriyle şansımızı denememek için fast-food büfesinde yemeğe karar verdik. İranlılar saygılı ama turistlere pek yardımcı olmayı ve arkadaş canlısı olmayı pek önemsemiyorlar galiba. Güler bir yüz bulmak kolay olmadığından, ilk gülen yüzlü bir genci gördüğümüz büfeye psikolojik olarak çekilmiş bulduk kendimizi. Yediğimiz pizza da pizzadan başka her şeye benziyordu ama en azından safronsuz ve tavuk olmayan bir şey yemiş olduk şükürler olsun.

İranlılara gelince, daha önce yazdığım gibi saygılılar ama mesafeliler. Ya utangaçlar ya da yabancılardan çekiniyorlar, kim bilir ama millet olarak da içlerine kapanıklar. Yüz hatlarına bakınca Persepolis’te görülen eski İran heykelleri ve figürlerinden hiç de farklı değiller. Yani binlerce yıldır yüz hatları da değişmemiş gibi gözüküyor. Gen bilimci değilim ve haddime değil ama sanki bu binlerce yıllık tarihlerinde bu topraklardan geçen diğer toplum, millet ve ırklarla evlenerek pek karışmamışlar gibi. Bugün rehberimiz de mesela Ermenilerin asla İranlılarla evlenmediklerini söyledi. Tabii azınlıkların kendi aralarında kalıp, başkalarıyla karışmamaları her ülkede görülen bir şey ama bana çok içine dönük ve içine kapalı bir millet ve toplum gibi geldi.

Bu gece İsfahan’daki son gecemiz. Sabahtan Kum’a doğru yola çıkacağız. Allah izin verirse yolda Abyaneh ve Keşan şehirlerinde duraklayıp, gezeceğiz. Kum’da birkaç saat geçirdikten sonra Cuma sabahı İstanbul uçağımıza bineceğiz. Sabırsızlanıyorum!

All photos, Copyright Travelogueress

Iran Part IV- Isfahan

Tuesday, 6 April 2010

I finally found the images I had developed in my head about Iran by reading about this region of the world and the country in Isfahan today. The real Iran is Isfahan. I wish there were direct international flights to Isfahan, so that we wouldn't have to waste time in places like Teheran with no character.

Isfahan gets its name from an Arabic word, "sepihan"; because in the past, this was a city where they used to breed beautiful horses and train horse riders. Today, Isfahan is the city of green gardens. It really is. 

Its climate and weather are nice. It is a nice, habitable city. It is quite orderly and clean. It is full with the refined artwork and architecture left behind by the Safavids. The Selcuks also had a lot of contributions in Isfahan.

The artworks were mostly damaged during the Kachars and the revolution. During the revolution, people took their anger and hatred against the kingdoms by damaging and breaking the artwork in the Safavid palaces. Pity. After the revolution, the names of most monuments and squares were changed to "imam."

In this country, they care more about what the imams say rather than God and the prophets. They don't pray in the mosques. They only pray there on Fridays. 

Since the time we arrived in Iran, we only heard the call for prayer twice or three times. It is very strange that they are so obsessed about what women wear whilst they don't follow religious practices.

Anyway, what's important is the architecture of the mosques in Isfahan, the intensity of the blue in all the tiles and paintings, acoustics that they could achieve, musical sound systems and even the animal figures they used on the tiles in the mosques (even though it is against Islamic art). 

They really paid a lot of attention to refined motives and ornaments. 

In the Safavid period, they even built an easily climbable minaret for a blind imam so that women who didn't want to cover their head could pray. How times have changed...The floors of the mosques are not even carpeted. Brick is heavily used in Iranian architecture. 

Even these mosques have been constructed with brick and the bricks have been covered with tiles.

The river stemming from the mountains cools the city and gives a different atmosphere. It makes it a green city. There are 3-4 bridges on the river. The Hajou Bridge has 3 different pavillions. The Shah had a special part from where he could watch the rowing tournaments.

The Safavid King, Shah Abbas the First's (the one who created the Shiite sect in Iran) 40 Column Palace is one the three palaces which have survived to this day in Isfahan. Most works have been stolen, disappeared or damaged. 

But it is possible to see interesting mural paintings and decorations here. There are decorations which align with the fairytales and mythologies I have read as a child and the Persia I imaged. 

 

In these images, it is possible to see that the Safavid kings used to serve wine for their foreign guests. 

It is also possible to see miniatures in this palace which depict the daily life of the time. There were also Dutch and English artists in the Shah's palace. 

These artists painted images of the European life, kings, princes and princesses on the walls of the palace and also on the walls of the Ali Kapu Palace on the Naksh-i Jihan Square. Finally I found a place I like in Iran: Isfahan! I guess it is possible to say that Iran's Istanbul is Isfahan.

Interestingly, no one ever mentioned the famous Persian poet Omer Hayyam so far. Is it because of his penchant for wine? We did have a disappointment in Iran though; the food. Since the time we arrived in Iran, we could not find a tasty dish. We are either unlucky or the Iranian cuisine is nothing but a lie and it has no taste or richness. There is a particular lack of variety in vegetables and fruit. My dear country Turkey! Forget oil or gas, my country's green richness, soil and water is enough!

All photos, Copyright Travelogueress