Iran Part I

Saturday 3 April 2010

It is our first day in Iran but it started quite early. We landed in Teheran at 2 AM now it is 6 PM; we are waiting for our plane to Shiraz in the domestic terminal. In the Istanbul-Teheran plane, Iranian and Turkish women were determined not to cover their head and wear a coat until the last moment; including me. I didn't want to allow my freedom to be restricted until the plane parked at the terminal. After that, I didn't have a choice. Legally, I had to wear the headscarf and the coat. It has no use other than additional stress in hot weather. Men do not have to change their lifestyle. They can wear short sleeved t-shirts. But innocent women are restricted; even the ones who are not Iranian or Muslim. This has nothing to do with religion anyway, it is completely political. We learnt that our tour guides (the ones in Teheran) neither pray nor fast.

But even the Iranian women try to soften the rules. They casually put their scarf on their head. Their hair is visible. 

Their make-up is heavy. They wear blue jeans and sneakers. They wear tight cloths and walk around without buttoning up their coats. Even then their freedom is pitifully restricted. They can reach information only through illegal means. They watch the TV channels and listen to the music of their choice through illegal means. Is this life? What's the point in making your women and even your entire people live in hell whilst here on Earth? Isn't this anything but hypocrisy when especially they don't even follow the rules of the religion?

The womann in a black burqa who controlled my passport asked for my first and last name in Turkish with a Farsi accent; extending the last syllable of each word. I guess they learn Turkish from Turkish channels, tourists, businessmen and the Turks who live here.

We passed the night in the supposedly 5 star hotel called Laleh Hotel. Like all Teheran, this hotel also has frozen in time in the 1970s. I only knew that the revolution changed the lifestyle. I didn't know that it also stopped the time completely for Iran. In this 5 star hotel, the tiles are broken, the towels have turned brown, the toilet is rusty and there is hair on top of the table.

Teheran is a city of only 200 years. As our guides told us as well, it is a new city. It is not as historical as the old capitals, Shiraz and Isfahan. It is a 20 million culmination of grey concrete. It is surrounded by mountains, dry and soulless. I know that my first day impressions when I am new anywhere are usually negative. I think that I need about two days to get used that place, so I shouldn't be unfair.

Yes, the time has frozen in 1970s but Iran is a country, which manufactures its own car. It is self-sufficient even though it is making life for its people a hell. By the way, the Iranians are really beautiful people. The handsome men are really handsome, the beautiful women are graceful and glamorous. It appears that here they care more about being a Shiite than a Muslim. Their Shiite imams and Ayatollah are important. Though our guides told us that the current President Ahmedinejad and the Ayatollah are not really supported by the public and only 20% of the population are religious fundamentalists who want women to be covered, it is hard to tell the reality.

But one thing is for sure that instead of the Shah that they brought down, now the Ayatollah lives like a king and runs the country like an ancient style kingdom under his hegemony. The current Ayatollah and his family now live in a palace located in a large complex. They are completely isolated from the outside world. They live the life of a Shah with the taxes paid by Iranians who find it difficult to make ends meet. So, what was this revolution for then? I am feeling this angry because I am obliged to do something outside my will (having to cover my head and wear a coat in this heat). I cannot stand my wishes, freedoms, and free will to be restricted. Now that I put this scarf on my head, what happened? I am still me, my thoughts are the same. My anger magnifies by thinking that my country Turkey is being tried to become this way and by not being able to find a solution and strength. I cannot stand the hypocrisy. I have to say that the assumption that a woman would feel freer by not having men stare through wearing a headscarf is another lie invented by men. As my mom said yesterday when we met at Istanbul Airport, instead of covering women's hair, men should cover their eyes, since they are bothered so much...In the meantime, all men should be sent to therapy.

We went to the Sabeydabad Palace, which is the place of the last Pahlavi kingdom, so the last two Shahs. The palace is situated in the north, in the mountains (it is cooler) - by the way, even though the city is melting in the heat, it is still possible to see snow on mountain peaks - , in the expensive neighbourhoods of the city. Its garden is nice and big. 

There are small palaces for each member of the Shah family in this wood. They are nothing special. Most furniture is either from or inspired by France, England and other European countries. After all, they are 20th century palaces. They are not very impressive.

Then we had lunch on the mountains. 

I had chicken shish. To be honest, I didn't like it very much. Maybe the food in Shiraz and Isfahan will have better taste. Then we went to the Mellat (People's) Park. The park is on a very large area. 

It is very green. It is full with colourful and a big variety of flowers (including tulips). 

There are animals like rabbits, dears and peacocks. It is really a nice park. But even this large green area could not add any soul to Teheran, which has no closeness to a lake, river or sea. Grey concrete has taken over the city.

On our way to this airport, we passed by the Azad Square. We saw the Azad monument, which is also shown in the news. 

For some reason, due to my antipathy for this revolution, I am not interested in this sort of monuments. What really interests me are the old Islamic artworks and the magnificent sites of the ancient Persian Empire.

...

Now we are in Shiraz. We settled in our hotel. Thankfully this 5 star hotel is closer to 5 star standards. It is more like 4 stars. I thought that perhaps because Shiraz is more touristy, they know better how a good standard hotel should be but according to F. due to the government and state pressures and watching in Teheran, nothing can develop and the standards don't improve. He could be right, who knows?

By the way, the day before yesterday, April 1st was the last day of Nevruz. Nevruz means New Year for Iran and for the people of this region. Their calendar starts in April. Spring means the beginning of the New Year. They go on holidays for 2 weeks. Families and relatives visit each other every day. For example, Eid al-Fitr (end of Ramadan) is not as important as Nevruz for Shiites. They celebrate "Nature Day" on the 13th day of Nevruz. On the Nature Day, everyone goes to parks and forests for picnic. This is to enjoy spring but also to get rid of the bad luck that number 13 brings. Every society has superstitions but this side of the Iranians and the fact that they see their imams like a pope makes me think that the Shiite belief and views are pretty similar to Christianity.

Let's see how our day will be in Shiraz tomorrow. It will of course be warmer because we are more in the south. Besides, the population of this city is only 1.5 million. It seems to be quieter and more orderly. Let's see...

All photos, Copyright Travelogueress

İran Bölüm I

Cumartesi 3 Nisan 2010

İran’daki ilk günümüz ama bayağı erken başladı. Sabah 2'de Tahran'a indik şimdi de akşam 6; iç hatlar terminalinde Şiraz uçağımızı bekliyoruz. İstanbul-Tahran uçağında İranlı ve Türk kadınlar son ana kadar saçlarını örtmemekte ve manto giymemekte kararlı idiler. Ben de dahil. Özgürlüğümün kısıtlanmasına uçak terminale park edene kadar izin vermek istemedim. Ondan sonra da bir çarem yoktu. Kanunen mantoyu ve eşarbı giymek zorundaydım. Sıcak havada fazladan stres vermekten başka bir işe yaramıyor. Erkekler yaşamlarına dair hiçbir şey değiştirmek zorunda değiller. Kısa kollu tshirtlerini giyebiliyorlar. Ama suçsuz kadınlar kısıtlanıyor. Üstelik İranlı olmayan ve Müslüman olmayanlar bile. Zaten bu olayın dinle filan değil, tamamen siyasetle alakası var. Öğrendiğimize göre tur rehberlerimiz (Tahran'dakiler) ne dua ediyorlar, ne oruç tutuyorlarmış.

Ama İranlı kadınlar bile kuralları biraz yumuşatmaya çalışıyor. Eşarplarını hafifçe başlarına geçiriyor. Saçları görünüyor. 

Makyajları ağır. Blue jean, spor ayakkabı giyiyorlar. Dar kıyafetler giyip, mantolarının önünü açıp geziyorlar. Ama yine de özgürlükleri acınacak şekilde kısıtlı. Bilgiye yasadışı yollardan ulaşabiliyorlar. İstedikleri TV kanallarını, müzikleri yasadışı yollardan izleyip, dinliyorlar. Bu hayat mı yani? Yeryüzünde kadınlara hatta tüm milletine cehennemi yaşatmanın manası ne? Hele dinin kurallarını tam olarak uygulamıyorlarsa zaten bu ikiyüzlülük değil de nedir?

Pasaportumu kontrol eden siyah çarşaflı kadın adımı ve soyadımı Türkçe sordu Fars aksanıyla. Kelimelerin son hecelerini uzata uzata. Türk kanallarından, turistlerden, iş adamlarından ve burada yaşayan Türklerden kapıyorlar herhalde.

Geceyi sözde 5 yıldızlı olan Laleh Oteli'nde geçirdik. Tüm Tahran gibi bu otel de 70'li yıllarda donmuş kalmış. Devrimin hayat tarzını değiştirdiğini biliyordum sadece. Aynı anda da zamanı İran için durdurduğunu bilmiyordum. 5 yıldızlı bu otelde fayanslar kırık, havlular kahverengileşmiş, tuvalet paslı, masa üstünde saç kılı var.

Tahran sadece 200 yıllık bir şehir. Rehberlerimizin de dediği gibi aslında yeni bir şehir. Eski başkentler Şiraz ve İsfahan kadar tarihi değil. 20 milyonluk bir gri beton yığını. Dağlarla çevrili, susuz, kurak ve ruhsuz bir yer. Yeni bir yere gittiğimde ilk günkü izlenimlerim hep biraz olumsuz oluyor biliyorum. Sanırım o yeni yere alışmam için 2 gün kadar geçmesi gerekiyor, o yüzden haksızlık etmeyeyim.

70'li yıllarda donmuş zaman evet ama İran kendi arabasını üreten bir ülke. Kendi başının çaresine bakabiliyor, insanlarına eziyet ediyor olsa da. Bu arada İranlılar gerçekten güzel insanlar. Yakışıklı erkekleri oldukça yakışıklı, güzel kadınları zarif, endamlı, özel. Burada sanki Müslüman olmaktan çok Şii olmaya önem veriliyor. Şii imamları ve Ayetullah önemli. Gerçi şimdiki başkan Ahmedinejat ve Ayetullah’ın halk tarafından pek tutulmadığı, ülkenin sadece yüzde 20'sinin dini yobaz biçimde takip etmek istediği ve kadınları örtmek istediği söylendi bize rehberlerimiz tarafından ama kim bilir tabi?

Ama şu bir gerçek ki devirdikleri Şah’ın yerine şimdi Ayetullah kral gibi yaşıyor ve eski usul krallık ve egemenlik taslıyor. Büyük bir alana kurulmuş bir sarayda yaşıyormuş şimdiki Ayetullah ailesiyle. Dış dünyayla ilişkileri yokmuş. Zor zanaat geçinen İranlıların vergileriyle Şah hayatı yaşıyorlarmış. Peki, bu devrim ne içindi o zaman? Kendi içimden gelmeyen birşeyi (başımı örtmeyi ve bu sıcakta manto giymeyi) yapmak zorunda olduğum için bu kadar sinirli hissediyorum kendimi. İstek ve özgürlüklerimin, kendi hür irademin kısıtlanmasına tahammül edemiyorum. Başıma bu bezi geçirdim de ne oldu şimdi? Ben yine benim, düşüncelerim yine aynı. Bir yandan ülkem Türkiye’yi de bu hale getirmeye çalıştıkları ve çaresizliğim, ne yapabileceğimi bilememem, bir çözüm yolu ve güç bulamamam da sinirimi ateşliyor. İkiyüzlülüğe tahammülüm yok yani. Erkeklerin bakışlarından arınınca kendini daha rahat ve hür hissedeceksin fasfatasının da tam bir yalan hatta başka bir erkek icadı olduğunu söylemeliyim. Dün İstanbul Havaalanı’nda buluştuğumuzda annemin de dediği gibi kadınların saçları yerine erkeklerin gözlerini kapatmak lazım. Madem bu kadar rahatsız oluyorlar... Bir yandan da tüm erkekleri terapiye yollamak lazım.

Pehlevi hükümdarlığının yani son iki Şah’ın sarayı olan Sabeydabad Sarayı’na gittik. Şehrin kuzeyinde, dağlarda (daha serinlikte), - bu arada şehir kavruluyor olsa da dağ tepesinde hala kar görmek mümkün - şehrin pahalı bölgesinde kurulu bu saray. Bahçesi hoş, güzel, büyük. 

Şah ailesinin tüm fertleri için ufak ufak saraylar inşa edilmiş bu koca koruda. Ama öyle ahım şahım saraylar değiller. Çoğu eşya Fransa, İngiltere ve diğer Avrupa ülkelerinden gelmiş ve esinlenmiş. Zaten 20. y.y. sarayları. Çok etkileyici değil.

Sonra dağlarda öğle yemeğimizi yedik. 

Ben tavuk şiş yedim. Pek beğenmedim açıkçası. Belki Şiraz ve İsfahan'da yemeklerde daha hoş bir tat olur. Sonra "Mellat" yani Millet Parkı’na gittik. Park oldukça geniş bir alana kurulu. 

Yemyeşil. Rengârenk, envai çeşit çiçeklerle dolu (laleler dahil). 

Tavşan, geyik, tavuskuşu gibi hayvanlar var. Gerçekten hoş bir park. Ama hiç göl, nehir, deniz gibi suya yakınlığı olmayan Tahran'a bu geniş yeşillik bile ruh katamamış maalesef. Gri beton yığınları şehre hüküm sürüyor.

Bu havaalanına gelirken Azad meydanından geçtik. Hep haberlerde görülen Azad Anıtı’nı da gördük. 

Her nedense bu devrime olan antipatimden dolayı bu tip anıtlar ilgimi çekmiyor. Asıl ilgimi çeken eski İslam sanatı örnekleri ve eski Fars İmparatorluğu’nun muhteşem kalıntıları.

...

Şimdi Şiraz’dayız. Otelimize yerleştik. Ne mutlu ki bu 5 yıldızlı otelimiz 5 yıldızlı standardına biraz daha yakın. 4 yıldızlı gibi. Herhalde Şiraz daha turistik olduğu için iyi standartta bir otelin nasıl olması gerektiğini daha iyi biliyorlar diye düşündüm ama F.'e göre Tahran'da hükümet, devletin baskı ve gözlemlerinden dolayı hiçbir şey gelişemiyor, standardılar yükselemiyor. Doğru bir düşünce olabilir, kim bilir?

Bu arada, önceki gün yani 1 Nisan nevruzun son günüymüş. Nevruz İran ve bu bölgenin insanları için yeni yıl demek. Takvimleri Nisan'da başlıyor. Bahar, yeni yılın başlangıcı demek. 2 hafta boyunca ülke tatile giriyormuş. Aileler, akrabalar her gün birbirlerini ziyarete gidiyormuş. Mesela Şeker Bayramı Şiiler için Nevruz kadar önemli değilmiş. Nevruzun 13'üncü gününde "Doğa Günü" kutlanıyormuş. Doğa gününde herkes parklara, ormanlara gidip piknik yapıyormuş. Bunun nedeni hem baharın tadını çıkarmak, hem de 13 sayısının uğursuzluğunu yok etmekmiş. Her toplumda tabii batıl inançlar var ama İranlıların bu yönü ve imamlarını bir nevi papa gibi görmeleri Şii inanış ve görüşlerinin Hıristiyanlığa çok yakın olduğunu düşündürüyor bana.

Bakalım yarın Şiraz’daki günümüz nasıl geçecek. Daha güneyde olduğumuz için tabii daha sıcak olacak. Ayrıca bu şehrin nüfusu sadece 1,5 milyon. Daha sessiz ve düzenli gibi görünüyor. Bakalım...

All photos, Copyright Travelogueress

Lebanon & Syria The End

Friday, 1 January 2010

It was difficult to wake to the day, the New Year with [...] conscious heavy pain in my heart. Starting a new year doesn't change anything. I have to live [...] until [...].

We came back to our hotel early last night. We started the New Year in our room. But I have to say that Syria and Damascus are very safe and its people are very hospitable and helpful. There is no crime such as theft or pick pocketing. People are still naive; their soul is pure and innocent.

Early morning, we went to old Bosra ruins near the Jordanian border. 

On our way, 50 km. outside of Damascus, we passed near the Golan Heights, which are occupied by Israel. The fact that Israel is so close to Damascus must really cause concern for Syria.

On our way back, we stopped by the offices of Syriana, the tour company we organised our trip in Syria. We met with the firm's owner and his son and chatted for about an hour. True to Eastern manners, we talked about everything, drank their coffee and they even gave us a gift. I had forgotten and missed this sort of behaviours and traditions by living in London.

Now in our hotel we met with the TRT team filming a documentary. They have been filming a documentary about Damascus for 13 days. Today, they went up to the minaret of the Umayyad Mosque. Unfortunately, we didn't get the opportunity to do that when we went to there.

Today the weather in Damascus was very nice, clear and sunny. In these weather conditions, the city of course looks better than when we were first here in the foggy conditions. The tour company's office is in the neighbourhood behind the Four Seasons Hotel. Even though it is not like Nisantasi in Istanbul, one could say that it is the Nisantasi of Damascus. Buildings and streets are more modern, clean and orderly. There are more elegant stores and restaurants here.

Tomorrow is our last day in Damascus and Syria. Tomorrow evening, we are going back to Istanbul and on Sunday evening to London. And on Monday, we are going back to our normal, [...] life and work.
All photos, Copyright Travelogueress

Lübnan ve Suriye Son

Cuma, 1 Ocak 2010

Bugüne, bu yılı [...] bilincinin kalbime yüklediği ağır acı ile uyanmak zordu. Yeni yıla girmiş olmak bir şey değiştirmiyor. [...]'e kadar [...] yaşamak zorundayım.

Dün akşam otelimize erken döndük. Yeni yıla odamızda girdik. Ama Suriye'nin ve Şam’ın çok güvenli, insanlarının inanılmaz misafirperver ve yardımsever olduğunu söylemeliyim. Asla hırsızlık ya da başka yapıda bir suç yok. İnsanlar hala saf, ruhları temiz ve masum.

Bu sabahtan Ürdün sınırına çok yakın olan eski Bosra kalıntılarına gittik. 

Yolda, Şam'a 50 km. uzaklıkta dağların ötesinden İsrail’in işgal ettiği Golan Tepeleri'nin yakınında geçtik. İsrail’in Şam'a bu kadar yakın olması Suriye'yi gerçekten çok endişelendiriyor olmalı.

Dönüşte, Suriye'deki gezimizi ayarlayan Syriana isimli tur şirketine uğradık. Şirketin sahibi ve oğluyla tanıştık, 1 saat kadar sohbet ettik. Tam doğu usulü havadan sudan sohbet ettik, kahvelerini içtik, bize anı olarak hediye bile verdiler. Bu tip davranış ve gelenekleri Londra'da yaşaya yaşaya unutmuş, özlemişim.

Şimdi, otelimizde kalan TRT'den bir belgesel ekibiyle tanıştık. 13 gündür Şam'la ilgili tarihi bir belgesel çekmişler. Bugün Emevi Camii'nin minaresine filan çıkmışlar. Bizim maalesef buna fırsatımız olmadı Emevi Camii'ne gidişimizde.

Bugün de hava çok güzel, açık ve güneşliydi Şam'da. Bu hava koşulları içinde şehir tabii ilk geldiğimizdeki sisli halinden çok daha güzel gözüküyor. Tur şirketinin ofisinin bulunduğu yer de Four Seasons Oteli'nin arkasında bulunan mahalle. İstanbul’daki Nişantaşı kadar olmasa da, Şam’ın Nişantaşı’sı denilebilir. Binalar ve sokaklar daha modern, temiz ve tertipli. Daha şık mağazalar ve restoranlar var.

Yarın Şam'da ve Suriye'deki son günümüz. Yarın akşam İstanbul’a, pazar akşamı da Londra'ya geri dönüyoruz. Pazartesi ise normal [...] yaşantımız ve çalışma hayatımıza geri dönüyoruz.
All photos, Copyright Travelogueress

Lebanon & Syria Part VII

Thursday, 31 December 2009

[...] last day of [...] months without [...]. [...] start of the first year without [...]. Let's see if I will see the end of it. This time last year, [...] still [...]. I was happy. I had hopes and plans for the future. My life has suddenly turned upside down [...] ago. I changed. I no longer have plans or hopes; only for the life after. Anyway, all for the best.

This morning, we left Aleppo. Before I write about today's events, I should write about something that I forgot to write earlier. They really like Recep Tayyip Erdogan here, especially because he opened the borders with Turkey. Even young children know of him. His nickname here is Sultan Abdulhamit the Third because Sultan Abdulhamit was their favourite Ottoman here. It seems that they like authoritarian leaders who are inclined toward fascism and rule with an iron fist. We once heard children playing on the streets of Damascus calling each other "Obama." But no one mentions Bush of course.

Our first stop in the morning was the Apamea ruins. Apamea was the name of Selerus' wife and he built the city in her name. It consists of a 2 km. long main street with columns on both sides. 

After walking here with F. for about 40 minutes in the fresh morning air, we continued with our journey toward Damascus.

After passing through the third biggest Syrian city, Hama, we stopped by the village, Malua, which is 50-55 km. away from Damascus. 

Hama

This Christian village situated in the middle of the desert and surrounded by mountains is where Jesus' language Aramaic is still spoken.

Now we are back in Damascus. We settled in room number 1 of Talismann I. Here is even nicer than Talismann II. 

Today, the weather in Damascus is clear and sunny. It is easier to see and clearly understand the city this way. Buildings look like the old ones in Istanbul. The traffic is horrible. Streets are very dusty and muddy. [...] Fruits, vegetables, even baked bread are on those dirty, dusty and muddy sidewalks. They are not even on a piece of cloth. They touch the ground directly. [...]

Most people look like the Assyrian figures we have seen in the museums. Some are just like Arabs but some have incredibly coloured eyes. For example, today, I have seen a man with turquoise eyes and I couldn't believe it. Of course I have seen blue eyes before but I had never seen anyone with turquoise eyes anywhere in the world before. We are not thinking of having a New Year's Eve celebration tonight. We plan to dine early.
All photos, Copyright Travelogueress

Lübnan ve Suriye Bölüm VII

Perşembe 31 Aralık 2009

[...]siz bir [...] ayın son günü. [...]siz ilk yılın başlangıcı. Bakalım tamamına erdirecek miyim? Geçen sene bu zaman [...] hala [...]. Ben de mutluydum. Geleceğe dair umutlarım, planlarım vardı. Hayatım bir anda alt üst oldu [...] önce. Benliğim değişti. Artık planım yok ve umudum sadece bundan sonraki hayat için. Her neyse, hayırlısı artık.

Bu sabah Halep'ten ayrıldık. Bugünkü gezimizin güncesini yazmadan önce, daha önceki günler yazmayı unuttuğum bir şeyi yazayım. Recep Tayyip Erdoğan’ı burada çok seviyorlarmış. Özellikle Türkiye’yle sınırları açtığı için. Küçük çocuklar bile Erdoğan’ı biliyormuş. Buradaki takma adı 3'üncü Sultan Abdülhamit’miş. Osmanlılar arasında en çok sevdikleri Abdülhamit’miş çünkü. Anlaşılan burada otoriter, faşizme kaçan liderleri seviyorlar yani güç gösterisini. Bir kere de Şam'da çocuklar oynarken birbirlerini "Obama" diye çağırdıklarını duyduk. Ama Bush'un adı geçmiyor tabii.

Sabah ilk durağımız Apamea antik kalıntıları oldu. Selerus'un karısının adıymış Apamea ve bu şehri karısının adına inşa etmiş. 2 km. uzunlukta, iki yanı sütunlarla çevrili bir ana caddeden oluşuyor. 

40 dakika kadar F.'le burada ferah sabah havası içinde yürüdükten sonra, Şam'a doğru yolumuza devam ettik. 

Suriye'nin üçüncü büyük şehri Hama'dan da geçtikten sonra Şam'a 50–55 km uzaklıktaki Malua köyüne uğradık. 

Hama

Çölün ortasında, dağların arasında kurulu bu Hıristiyan köyünde Hz. İsa’nın konuştuğu Aramaik lisanı hala konuşuluyor.

Şimdi Şam'a geri geldik. Talismann I otelinin 1 numaralı odasına yerleştik. Burası Talismann II'den bile çok daha güzel. 

Bugün Şam'da hava daha açık ve güneşli. Şehri görmek ve düzgün bir şekilde anlamak daha kolay. Binalar İstanbul’daki eski apartmanlara benziyor. Trafik berbat. Sokaklar yoğun toz ve çamur içinde. [...]Meyveler, sebzeler, hatta pişmiş ekmekler o pis, tozlu ve çamurlu kaldırımların üstünde. Yani bir bezin veya tezgahın bile üstünde değil. Doğrudan yere değiyor. [...]

İnsanların çoğu gerçekten müzelerde gördüğümüz Asur reliklerindeki figürlere benziyor. Bazıları tam Arap gibi, bazılarının ise inanılmaz renkli gözleri var. Mesela bugün turkuaz gözlü bir adam gördüm ve inanamadım. Mavi göz daha önce gördüm elbette ama turkuaz dünyanın hiçbir yerinde görmemiştim. Bu akşam yılbaşı kutlaması yapmayı düşünmüyoruz. Erken yemek yemeği düşünüyoruz.
All photos, Copyright Travelogueress

Lebanon & Syria Part VI

Wednesday, 30 December 2009

We started the day in Aleppo with heavy rain. So our first stop was the Aleppo Museum. The museum's curator Muhammad was our guide. The museum was almost as rich as the one in Damascus. We really learnt a lot about the ancient history of the region. It was very nice.

When the rain stopped and the sun showed itself, we decided to go to the St. Simeon Monastery, which is 45 km. outside the city. 

On our way, we passed through the Kurdish villages. There are exactly 365 Kurdish villages in this region.

It is possible to see the Toros Mountain range from the top of the monastery hill. 

This region also has a European feel to it. It consists of grey rocks and lots of green. Saint Simeon lived here on top of a 15 m. high column for 42 years under rain, snow and heat. Then a church was constructed around this column. It was historically very interesting and nature-wise a very nice place. There were two blond, green-eyed, gorgeous Kurdish kids (siblings) waiting shyly in front of the church with flowers in their hands.

The girl's name was Fatima and her brother's name was Ahmad. They were really beautiful children.

Then we went back to Aleppo, city consisting of stone buildings. We visited the magnificent Aleppo Castle on the very top of the city, built by Salaeddin's son, old city streets and the bazaars. 

An Armenian guy called Ayman paid extra attention to me in a store I entered to browse for souvenirs. But then he gave up as soon as he found out that I was married.

[...] Now everything, especially the old streets and bazaars started to all look alike. [...] thinks that I am a nut case, and it is true. [...] Tonight, we will dine in an Armenian restaurant called Sisi.
All photos, Copyright Travelogueress