Travelogueress: January 2011

Thursday, 27 January 2011

Lebanon & Syria Part I

24 December 2009

For the first time in a year, I am writing in this travelogue. Plenty have happened. Not in a good way... It has been the worst year of my life.

Our flight from Masai Mara to Nairobi was terrifying. There was heavy rain and even though I could control my panic attack, I was very frightened. Our pilot was again the same F.! While we were waiting for our plane to arrive in Masai Mara, we saw a family of baboons walking in front of us; they were as big as humans. They were significantly big and carrying their babies. It was good to see the baboons as well. Our flight from Nairobi to London was very comfortable considering the terrible experiences we had earlier in smaller planes. Though, one of the hosts was very rude to the African passengers and annoying because he shook me violently to wake me up to serve food. Anyway, we spent that New Year's Eve in Istanbul with my parents. [...]

The effects of the global financial crisis on F. and I, the problems I have encountered at work, the troubles I had with my visa in the UK, [...] and the worst of all [...] departure. As such, life, as I knew it, has ended. I lost all my hopes, joy of life and reason to live. Anyway, this is a travelogue and I don't want to write all this here. [...] my heart, brain, lungs, veins, breath and God know what I have lived and felt. The reason why I wrote this much here is to explain why I couldn't write about my journeys to places such as Santorini, Cornwall, St. Tropez. Thank God, these were places I always wanted to see and I saw them; I even loved them, became very happy but every morning when I woke the first thought that came to my mind [...] and during a period when I could not find the strength to leave the bed, my heart felt as heavy as tons, I could not find the energy and willingness to hold a pen in my hand. Photographs will need to explain my memories in these places. Whatever I lived, felt and saw right in front of my eyes will remain with me. Even though I was smiling in the pictures, my entire body was in an incredible pain and sorrow.

Now F. and I are waiting for our Istanbul plane in Heathrow, Terminal 3. Our final destination will be Beirut. We will be travelling in Lebanon and Syria. And tomorrow is the second anniversary of our Bangladeshi wedding.

Friday, 25 December 2009

We started the day in Beirut Airport. Our flight to Beirut was interesting. Smell of sweat was overpowering in the plane. As soon as the plane landed in Beirut, the Lebanese got up and started collecting their carry-ons from the upper compartments. Even though the plane was still moving [...]

By the way, I should write that we met with my mother at Istanbul Airport. Because we didn't have too much time until our Beirut flight, we saw each other only for an hour and had coffee.

F. and I congratulated each other for our 2nd Bangladeshi wedding anniversary at Beirut Airport, across the customs officer, while he was checking our passports. At midnight, my first impressions of Beirut was of the similarities with Cairo. Because it was Christmas night, there were still lots of people on the streets. The roads are quite modern but in the darkness of the night, the buildings looked old and run down.

Around 9 o'clock in the morning, we met with our guide here, Hala. The weather was incredibly beautiful. Blue skies, sun, summery spring warmth...And in this season. Hala first took us to a small town called Byblos after visiting the Pigeons' Rock by the seaside.

While we were by the seaside, it became clearer that we were very close to Israel and that this region and all the lands, which affect the world's order, the relationship among civilisations and cultures are actually very small and narrow.

On the road, Hala told us constantly that Lebanon is not an Arab country because the Lebanese come from the Phoenicians. Then, with everyone we need to go back to Neolithic ages. Then should we say that we are not Turks but Hittites, Phrygians or Lydians? [...] As far as I can tell, because she is Christian, she doesn't want to be put in the same basket as the Arabs.

But my impressions on the road were that Lebanon is a mixture of Greece, Egypt, a bit of Istanbul/Ankara and that quite show-off [...]. Even Hala said so. She said that the Lebanese love showing off.

Anyway, Byblos is the oldest commercial harbour in the world in use since 7000 B.C. It is a cute town.

The Phoenicians, Romans, Crusaders and the remnants of the Middle Ages have created layers. While we were in Byblos, Hala mentioned that Turks were in Lebanon for 400 years but never mentioned the history or remnants left by the Ottomans. I even thought that she didn't want to talk about it because clearly she did not have good thoughts. They don't mind having been a French colony and call France the "Mother Country." Interesting! The Armenian population is also quite high [...]

After Byblos, Hala took us to the mountains by the funicular.

She repeatedly told us; "look at the scenery; it is just like Monte Carlo, isn't it?" Here there is this casino, this famous person was on stage etc.

They are in belief that when small celebrities take the stage in their casinos and Versace, Armani and similar brands open stores in their country, they become very modern, Western and special. I even understood how superficial and funny some Turks looked when they tried at some point to forcibly make themselves look so modern to the Westerners.

On the mountains, we went to a village called Harissa where France presented Lebanon with a statue of the Virgin Mary. It is like the Christ statue in Rio. It was quite crowded because it was Christmas day.

There are 18 different religions and sects in Lebanon. Maronite Christians, Catholics, Orthodox Christians, Sunnis, Shiites, the Druze, Armenians etc. Their constitution stipulates that the president always has to be a Maronite Christian, the prime minister a Sunni and the Speaker of the Parliament a Shiite.

When we returned to Beirut, we saw things that we couldn't see at night. The buildings which were damaged during the civil war have been bought by a firm called SOLIDERE and a very ambition restoration programme has started.

Beirut city centre is really no different than Paris, Milan or Geneva. It is even cleaner and more beautiful because of the restorations. As I wrote earlier all the high-end luxury brands and their stores are here and nothing is cheap in Lebanon. Taxi, food etc. are even more expensive than in London.

A beautiful building built by the Turks is now used as the Council of the Ministers.

Everything is good and nice but I don't know why I have this feeling of unease and disappointment. Maybe it is because I haven't seen anything new. I mean, what does Lebanon have in relation to its own culture rather than the European imitations? What is its difference than France and Italy? That's why I could guess how the Westerners feel when they go to Istanbul and think that we imitate certain things (even though that is not the case). Maybe this is Lebanon's culture and history. Maybe they are not imitating but it felt as if even an ugly city like Tel Aviv has more character because at least it is not imitation. Maybe I am thinking wrong. But everything feels superficial (even though beautiful). I always knew from the books I have been reading throughout the years that Beirut is the Paris of the East but I had always thought that it had its own style. Perhaps, what has disappointed me is not being able to see an authentic style.

By the way, Hala said that the Phoenician alphabet is the mother of the Greek and Latin alphabet and that the story of "Europa" from the mythology takes place in Lebanon.

Tomorrow we will first see the Baalbeck Temple, then pass the Syrian border to go to Damascus.

Lübnan & Suriye Bölüm I

24 Aralık 2009

Bir yıldır ilk defa bu günlüğe yazdığıma inanamıyorum. Neler yaşandı neler. Olumlu bir edayla yazmıyorum bunu. Hayatımın en kötü yılını geçirdim.

Masai Mara'dan Nairobi'ye uçuşumuz oldukça ürkütücüydü. Yağmura tutulduk ve ben panik atağımı kontrol altında tutabilsem de, oldukça korktum. Dönüşte pilotumuz yine aynı F.'di! Uçağın Masai Mara'ya gelmesini beklerken, insan büyüklüğünde babun maymunu ailesini önümüzden geçerken gördük. Oldukça büyüklerdi ve bebeklerini taşıyorlardı. Babun görmemiz de iyi oldu. Nairobi'den Londra'ya dönüş uçuşumuz, küçük uçaklardaki korkunç tecrübelerimizden sonra çok rahat geçti. Uçaktaki bir hostun Afrikalılara gösterdiği kabalık ve ben uyurken yemek ikramı yapmak için kabaca beni itiştirmesi çok sinir bozucuydu gerçi. Neyse, o yılbaşını İstanbul’da ailemle geçirdik. [...]

Yaşanan finansal krizin F. ve benim üzerimizdeki etkileri, benim işyerinde yaşadığım sıkıntılar, İngiltere’de yaşadığım vize problemleri, [...] ve en ama en kötüsü [...] gidişi. Böylece benim de bu dünyadaki bildiğim hayatım sona ermiş oldu. Tüm umutlarımı, yaşam sevincimi, yaşama bağımı kaybettim. Her neyse, bu bir seyahat günlüğü ve bunları buraya yazmak istemiyorum. [...] yaşadıklarımı ve hissettiklerimi kalbim, beynim, ciğerim, damarlarım, nefesim ve Allah biliyor. Bu kadarcığını buraya yazmamın tek sebebi bu ara içinde Santorini, Cornwall, St. Tropez gibi yerlere yaptığım seyahatlerle ilgili günlük tutamamamın nedenini açıklamak. Allah'a şükür buralar hep görmek istediğim yerlerdi ve gördüm ve hatta çok sevdim, mutlu oldum ama her uyandığımda ilk aklıma gelen [...] ve yataktan bile kalkacak gücü bulamadığım, kalbimin kilolarca ağır geldiği bir dönemde elime kalem alabilecek enerji ve isteği bulamadım kendimde. Bu mekan ve yerlerdeki anılarımı artık resimler anlatsın. O sıralarda yaşadıklarım, hissettiklerim ve gözlerimin önüne gelenler bende kalsın. Resimlerde gülümsüyor olsam bile tüm bedenim inanılmaz bir ağrı ve acı içindeydi o sıralar.

Şimdi Heathrow'un 3 numaralı Terminali'nde İstanbul uçağımızı bekliyoruz F.'le. Aktarmalı olarak Beyrut'a gideceğiz. Yapacağımız seyahat Lübnan ve Suriye. Yarın da F.'le Bangladeş’te yaptığımız düğünün ikinci yıldönümü.

Cuma, 25 Aralık 2009

Bugüne Beyrut Havaalanı’nda başladık. Beyrut'a uçuşumuz ilginçti. Ter kokusu tüm uçağı ağır bir şekilde sarmıştı. Uçak Beyrut'a iner inmez de Lübnanlılar ayağa kalktılar, valizlerini üst kompartımanlardan almaya başladılar. Halbuki uçak hala hareket halindeydi. [....]

Bu arada İstanbul Havaalanı’nda annemle buluştuğumuzu da yazmalıyım. Beyrut uçağımıza fazla vakit olmadığından, havaalanında 1 saatliğine görüştük ve kahve içtik.

F.'le ikinci Bangladeş evliliğimizin yıldönümünü ilk Beyrut Havaalanı’nda, gümrük memurunun karşısında, o pasaportlarımızı kontrol ederken kutladık. Gece yarısı Beyrut'taki ilk izlenimim Kahire gibi olduğuydu. Fakat Noel gecesi olduğu için birçok insan hala dışarılardaydı. Yollar oldukça modern ancak gece karanlıkta binalar oldukça eski, yıpranmış gözüktü.

Sabah 9 gibi buradaki rehberimiz Hala ile buluştuk. Hava inanılmaz güzeldi. Masmavi gökyüzü, güneş, yaza yaklaşan bahar sıcaklığı...Hem de bu mevsimde.

Hala bizi ilk olarak Biblos denilen küçük kasabaya götürdü; deniz kenarındaki güvercin kayalıklarını gördükten sonra. Deniz kenarındayken İsrail’e ne kadar yakın olduğumuz ve bu bölgenin ve tüm dünyanın düzenini, medeniyet ve kültürler arası ilişkileri etkileyen toprakların ne kadar küçük ve dar bir alanda olduğu daha da belli oldu.

Yol üstünde Hala, Lübnan’ın bir Arap ülkesi olmadığını çünkü Lübnanlıların Finikelilerden gelme olduğunu söyledi durdu. İyi de herkese bakarsan o zaman neolitik çağlara gitmek lazım. E o zaman biz de Türk değiliz, Hitit, Frigya, Lidyalıyız mı diyelim? [...] Hıristiyan olduğu için Araplarla özdeşleştirilmek istemiyor anladığım kadarıyla.

Ama yol üstündeki izlenimim, Lübnan’ın biraz Yunanistan, biraz Mısır, biraz İstanbul/Ankara karışımı gibi olduğu ve oldukça özentili [...] oluştuğu oldu. Bunu Hala bile söyledi. Dediğine göre Lübnanlılar hava atmaya bayılırmış.

Neyse, Biblos milattan önce 7000'den beri ticari liman olarak kullanılan, dünyanın en eski ticari limanıymış.

Şirin bir kasaba. Finike, Roma, Haçlılar, ortaçağ etkileri üst üste katmanlar yaratmış. Biblos'tayken Hala Türklerin 400 yıl boyunca Lübnan’da olduğunu söyledi ama Osmanlılar'in bıraktığı tarih ve etkilerden hiç bahsetmedi. Hatta bahsetmek istemediği hissine kapıldım çünkü anlaşılan iyi düşünceleri yoktu. Fransa sömürgesi olmaktan gocunmuyorlar ve Fransa’yı "Ana Ülke" olarak görüyorlar. İlginç! Ermeni nüfusu da yüksek [....]

Biblos'tan sonra, Hala teleferikle bizi dağlara çıkardı.

Hep tekrarla söylediği de, "manzaraya bakın aynı Monte Carlo, değil mi?" Burada şu casino var, bu ünlü sahne aldı filan filan.

Küçük çaplı ünlülerin gazinolarda sahneye çıkması, Versace, Armani gibi markaların ülkede mağazalarının olması onları çok modern, batılı ve özel yaptığı düşüncesine sahipler. Hatta bir ara Türklerin kendilerini batılılara zorla modern göstermek istedikleri zaman ne kadar özentili ve gülünç duruma düştüklerini anladım.

Dağda, Harisa isimli bir köyde Fransa’nın Lübnan’a hediye ettiği bir Meryem Ana heykelinin yakınına gittik. Aynı Rio'daki Hz. İsa heykeli gibi. Noel günü olduğu için de bayağı bir kalabalık vardı.

Lübnan’da 18 farklı din ve mezhep varmış. Maronit Hıristiyanlar, Katolikler, Ortodokslar, Sünniler, Şiiler, Druzlar, Ermeniler vs. Anayasa gereği cumhurbaşkanı her zaman bir Maronit Hıristiyan, başbakan bir Sünni ve meclis başkanı bir Şii olmak zorundaymış.

Beyrut'a döndüğümüzde gece görmediklerimizi gördük. İç savaştan sonra harap olmuş binalar, Solidere isimli bir şirket tarafından satın alınmış ve çok hırslı bir restorasyon çalışması başlamış.

Beyrut şehir merkezi gerçekten Paris, Milano, Cenevre'den farksız. Hatta restorasyonlardan dolayı çok daha temiz ve güzel. Daha önce de yazdığım gibi tüm yüksek kalite, lüks marka mağazaları burada ve hiçbir şey Lübnan’da ucuz değil. Taksi, yemek vs. Londra'dan bile pahalı.

Türklerin inşa ettiği çok güzel bir bina da şimdi Bakanlar Konseyi olarak kullanılıyormuş.

Her şey iyi güzel de, neden içimde bir rahatsızlık, hayal kırıklığı hissediyorum? Yeni bir şey görmedim diye belki. Yani Lübnan’ın herhangi bir Avrupa ülkesini taklit etmekten başka kendi öz kültürüne dair neyi var? Fransa, İtalya’dan farkı ne? İşte bu yüzden de biraz batılıların İstanbul’a geldikleri zaman nasıl hissettiklerini, yani bazı şeyleri taklit ettiğimizi zannettiklerini (öyle olmasa bile) tahmin ettim. Belki bu Lübnan’ın kültürü ve tarihi. Belki taklit etmiyorlar ama Tel Aviv gibi çirkin bir şehrin bile daha çok karakteri var gibi geldi bana çünkü en azından taklit değil. Belki de yanlış düşünüyorum. Ama her şey biraz özenti kokuyor (güzel olmasına rağmen). Yıllarca okuduğum kitaplardan da hep biliyordum Beyrut'un Doğu’nun Paris'i olduğunu ama kendi tarzı içinde olduğunu zannetmiştim. Belki de beni hayal kırıklığına uğratan, öz bir tarz görmemiş olmam oldu.

Bu arada Hala Finike alfabesinin Yunan ve Latin alfabesinin anası olduğunu, mitolojideki "Europa" hikayesinin Lübnan’da geçtiğini söyledi.

Yarın sabah erkenden Baalbeck kalıntılarını gördükten sonra, Suriye sınırını geçip, Şam'a doğru yol alacağız.

Thursday, 20 January 2011

Kenya - The End

Thursday 25 December 2008

Today is our first Bangladeshi wedding anniversary with F. who was the first one to congratulate. He beat me to it :-) [...]

At 7 AM, we went for our walking safari. It lasted for about 2 hours.

In addition to our guide David, another guide with a weapon also accompanied us. Whilst walking, we saw gazelles, topes, buffalos and jackals. We also saw an impala skeleton hanging down from the branch of a tree. Clearly, it has been hunted by a leopard, brought up to the tree and eaten by the cat on the tree. It was a very interesting sight.

Besides this, David told us about plants and animals dones. Among the plants were one with purple flowers, the fruit of which is used against snake poison, wild acacia, wild gardenia, and a tree, which is used by the Masai to clean their teeth with its branches. In Masai villages, there are plant doctors, "witches" who know all the uses and effects of the plants. The sick and the villagers see them to get treated.

We observed the elephant dones. The elephants have a very weak digestive system. For this reason, their done consists of grass, which has not been fully digested. The Masai collect this, burn it for heating, and boil it to make 2 year olds drink the done water in order to strengthen their immune system. They also make people with stomach ache drink this.

Giraffe done is small and round. It is very interesting that a very small done comes out of such a big animal. In watery areas, because the lions and other predators hunt animals while they are drinking, some animals such as dikdiks developed new methods and are never seen drinking water. They quench their need for water by sucking the water drops on plant leafs.

Dikdik

We also found a giraffe skull. Besides the organs, it was a complete one, including all the teeth. I held and lifted the skull by holding the horns. It was pretty heavy. At least around 7 kg. It could be even heavier. The crane is quite small but the eye cavities are pretty large.

...

Another eventful evening safari [...]. Soon after we went out for the safari, thick and grey clouds followed us. Our guide, Masai David quickly covered our car's top and right side. Immediately, the heavy rainfall started. Rain of this sort is not normal this time of the year in Kenya. It must be one of the effects of global warming. With the start of the rainfall, all the animals started running around. Some of the gazelles sat down on the spot. This is to protect themselves from lightening.

It became more difficult to find the animals. Even though we didn't see a hyena, we saw a large and deep hole, which they dug and use as their nest. Then a big, massive male lion! He was older than the one we saw in Shampole, so his head and mane were much more magnificent. He looked very noble. He was really very impressive. But there were 12 cars surrounding the lion. Unfortunately, Masai Mara is very touristy and the animals are almost domesticated. The poor lion was disturbed and bored by the exhaust blowing on his face and glaring eyes, so he hid behind the bushes.

Because it was raining cats and dogs non-stop, the roads (or rather the stony pathways) became muddy and slippery. Our jeep constantly swerved from one side to another and slipped. From time to time I was frightened. Due to the cold and rain, we returned to the camp early. Safari under the rain was of course a nice experience. Now as I am writing this, the rain is strongly and incessantly dropping on top of our tent. It is actually creating a very romantic atmosphere. I never knew that always being in nature, hearing its sounds (including the rain) and sleeping with these sounds could be so relaxing. It is perfect that there is no radio, TV, artificial tools, electronic or plastic gadgets, a single building or car noise. This way, F. and I get to spend more time with each other and talk.

It is our last night in Kenya. I am sad that we are leaving tomorrow. But at the same time, I am worried that this rain will continue. Because flying in a small plane to Nairobi in this weather is no different than writing my death sentence. I am frightened each time I remember what I have been through on the plane for the sake of reaching Masai Mara. If it was possible, I would certainly prefer travelling by car or staying here and missing our London plane (God forbid of course). God willing, I hope the weather will be calm tomorrow and our flight will be safe and comfortable.

...

Last night in Kenya...Because it is Christmas night and because all the guests of Kitcheche Camp eat all the meals together around the same table; tonight, the dinner was special. What I want to write about is about the dance show that the Masai employees of the camp put on for us in their traditional red costumes and with knifes and spears in their hands. They lined up one by one and passed around the tables hopping a few times whilst making deep throaty noises, which probably also included some words.

These sounds are to scare the lions off. Then they got into a semi-circle and one by one got in the middle and jumped high. Each one tried to jump higher than the other.

Then, they got into pairs and jumped in a synchronised manner. The one who jumps the highest grabs the girls' attention and also would not have to pay with 5 cows to marry a girl.

Kenya Son

Perşembe 25 Aralık 2008

Bugün F.'le Bangladeş’teki düğünümüzün ilk yıldönümü. İlk kutlayan F. oldu, beni yendi :-) [...]

Sabah 7'de yürüyüş safarisine çıktık. 2 saat kadar sürdü. Rehberimiz David'in dışında silahlı bir rehber de bize eşlik etti.

Yürürken gördüğümüz ceylanlar, topeler, buffalolar ve çakallardı. Bir de yüksek bir ağacın dalında sallanarak bırakılmış bir impala iskeleti gördük. Belli ki bir leopar tarafından avlanmış, ta ağacın tepesine çıkarılmış ve leopar tarafından ağaçta yenmiş. Çok ilginç bir görüntüydü.

Bunun dışında David bazı bitkileri ve hayvan dışkılarını anlattı. Mesela meyvesi yılan zehirine karşı kullanılan mor çiçekli kısa bir bitki, böcekleri uzak tutan, kuruyunca yaprakları turuncuya dönen bir ağaç, yabani akasya ve yabani gardenya, Masailer’in dişlerini temizlemek için dallarını kesip kullandığı bir ağaç vs. Masai köylerinde bitki doktorları yani "cadılar" olurmuş tüm bitkilerin şifa ve etkilerini bilen. Hastalar, köylüler bunlara gidermiş.

Fil dışkılarını inceledik. Fillerin sindirim sistemi çok zayıfmış. Bu nedenle dışkılarının tümü sindirilememiş otlardan oluşuyor. Masailer bunu toplar, yakacak olarak kullanır, ayrıca kaynatır 2 yaşındaki bebeklere bağışıklık sistemleri güçlensin diye içirirlermiş. Karın ağrısı olana da içirirlermiş.

Zürafaların dışkıları küçük topçuk, bilyeler gibi. O kadar büyük bir hayvandan küçücük dışkı çıkması çok ilginç. Su bulunan yerlerde su içerken birçok hayvan, aslanlar ve diğer avcı hayvanlar tarafından avlandığı için, bazı hayvanlar, mesela dikdikler yeni metotlar geliştirmişler ve hiç su içerken görülmezlermiş. Su ihtiyaçlarını bitkilerden, onların üzerindeki damlacıkları emerek giderirlermiş.

Dikdik

Bir de bir zürafa kafatası bulduk. Organlar dışında, tüm dişler dahil tamdı. Kafatasını boynuzlarından tuttum, kaldırdım. Bayağı ağırdı. En az 7 kilo civarı. Daha da ağır olabilir. Beyin kısmı oldukça küçük, göz yuvaları ise oldukça genişti.
...

Yine olaylı bir akşamüstü safarisi [...]. Safariye çıktıktan kısa bir zaman sonra kalın gri bulutlar bizi tepelerde takip etti ve kovaladı. Rehberimiz Masai David arabanın üstünü ve sağ tarafını zamanında örttü; nitekim sağanak yağışlı yağmur hemen ardından başladı. Böyle yağmur, bu mevsimde Kenya'da hiç normal değilmiş. Küresel ısınmanın etkilerinden biri herhalde. Yağmurun başlamasıyla tüm hayvanlar bir yerlere kaçıştı. Ceylanların bazıları oldukları yere oturdular. Bunun nedeni yıldırım çarpmasından korunmakmış.

Hayvanları bulmak daha da zorlaştı. Sırtlan göremesek de çalılıkların arasından toprağın içine geniş ve derince kazdıkları yuvalarını gördük. Sonra büyük, koca bir erkek aslan! Shampole'de gördüğümüzden çok daha yaşı vardı, dolayısıyla başı ve yelesi çok daha heybetliydi. Çok asil duruyordu. Gerçekten çok etkileyiciydi. Ancak aslanın etrafında 12 araba toplanmıştı. Masai Mara ne yazık ki çok turistik ve hayvanlar evcilleşmiş neredeyse. Zavallı aslanın yüzüne egzost üfürtüldükçe ve sürekli izlendiği için tabii ki rahatsız oldu, sıkıldı ve çalılıkların arasına iyice saklandı.

Yağmur durmaksızın yağdığı için zaten taş topraktan olan yollar (ya da patika demek daha doğru olur) iyice su topladı ve kayganlaştı. Jeep sürekli bir o yana bir bu yana savruldu, kaydı, sürüklendi. Zaman zaman irkildim. Kampa soğuk ve yağmurdan dolayı erken döndük. Yağmurda safari de hoş bir tecrübeydi elbette. Şimdi bunları yazarken de yağmur dışarıda çadırımızın üstüne hışımla, durmaksızın yağmaya devam ediyor. Aslında çok romantik bir hava oluşturuyor. Sürekli doğa içinde olmak, doğanın seslerini duymak (yağmur dahil) ve bu seslerle uyumak ne kadar dinlendirici ve rahatlatıcıymış bilmezdim. Hiç radyo, TV, suni aletler, elektronik veya plastik madde, tek bir bina, araba sesi olmaması mükemmel. Böylece F.'le daha çok vakit geçirebiliyor ve konuşabiliyoruz.

Bu gece Kenya'daki son gecemiz. Yarın ayrılacağımız için üzülüyorum. Ama bir yandan da bu yağmurun yarın da devam etmesinden korkuyorum. Çünkü bu havada küçük bir uçakla Nairobi'ye uçmak benim ölüm fermanımın yazılmasından hiç farklı değil. Masai Mara'ya gelmek uğruna uçakta yaşadıklarım aklıma geldikçe çok ürperiyorum ve açıkçası mümkün olsa karayoluyla gitmeyi ya da burada kalmayı ve Londra uçağımızı kaçırmayı tercih ederim (Allah korusun tabii). İnşallah yarın hava sakin olur ve uçuşumuz güvenli ve rahat geçer.

...

Kenya'da son gece... Noel günü olduğu için ve Kitcheche Kampı’nın tüm misafirleri tüm öğünleri aynı masada hep bir arada yediği için bu akşam Noel yemeği özel hazırlanmıştı. Asıl yazmak istediğim, Noel'e özel olarak kampın Masai çalışanlarının geleneksel kırmızı kıyafetlerini giymeleri ve ellerine mızrak ve uzun sopalar alarak bize geleneksel bir Masai dans gösterisi sunmaları. Tek sıra haline girip, sekleyerek masalar arasından birkaç kez geçtiler ve bir yandan uğultulu ve derinden sesler çıkararak ve eminim bazı kelimeler sarf ederek şarkılar söylediler.

Bu sesler aslanları korkutmak içinmiş. Sonra bir yarım daire şeklinde dizildiler ve sıra sıra ortaya geçip yüksekçe zıpladılar. Herkes bir diğerinden daha yüksek zıplamaya çalıştı.

Sonra çift halinde aynı anda senkronize bir şekilde zıpladılar. En yüksek zıplayan kızların dikkatini çekermiş. En yüksek zıplayan ayrıca evleneceği kızın ailesine başlık olarak 5 inek vermekten kurtulur, kızı başlık vermeden alma hakkını kazanırmış.

Thursday, 13 January 2011

Kenya Part VII

Wednesday, 24 December 2008

Tomorrow will be our first Bangladeshi wedding anniversary with F.!

Nights and early morning hours are very cold in Masai Mara! One needs to dress in layers. Camp managers put hot water bags in our beds to keep us warm. Last night, the leopard came by our tent again. She got on the chair in our veranda, then pulled her hunt to the bush next to our tent and ate it including the bones. From time to time, she roared.

In the morning, we saw two impalas hanging out in front out tent. The camp manager's wife told us that these could actually be the bushbucks that see the camp as their territory. After lunch, we will go to see the rhinoceroses. This way, I will get to see all the animals I wanted to see; however, we still haven't seen any hyenas. I would in fact like to see a hyena as well.

We only have two days left here. First, I am terrified of getting on a caravan plane to get to Nairobi, even though it is not a Cessna plane. Besides this, I am sad. I will miss here; the air, nature, slow and relaxed life style and the wild animals. I don't want to return to cold, hurried and stressful London. I don't want the holiday to end. To top it all, last night, I dreamt that our London MD fired me. God forbid!

I can't believe this, right now, while I am sitting at the veranda of our tent and writing this diary, a bushbuck walked and then ran right in front of me. This is a fairyland. It is very different than modern and western life, so nice!

...
We went for an early evening safari. Before I write about it, I should note the following. In Swahili, elephant is "tenbo," hippopotamus is "kibaki", zebra is "puma milia" and bye bye is "alla."

Now let's go back to the safari. Today was very cloudy, partly rainy and windy. It is pretty chilly. There were exotic birds, which we saw for the very first time. But the most interesting today were the rhinos. 6 orphan rhinos have been rescued from South Africa (their parents have been murdered by hunters for their horns) and brought to Kenya. When Kofi Annan came to Kenya last year to act as an intermediary during the political problems were taking place, they named a newborn rhino Kofi Annan. Kofi Annan the rhino is now 11 months old.

We got so close to the rhinos that I was very amazed. They are very dangerous and strong animals. They look pre-historic, and they are anyway.

But because they have grown up among the rangers, they are used to humans. We could even touch the baby!

It was an incredible experience. I was so happy. Its skin is so thick that it is rougher and harder than any other surface I know. It also has some hair.

As the sun started setting, the acacia, desert date trees and the sky's changing colours behind the clouds were as beautiful, romantic and rich in colour as if they came out of the hands of the most talented painters.

Here, in nature, I feel very happy. If I were to be born again, I guess I would want to be a zoologist. Seeing the animals all the time, spending time with them and caring for them make me very happy.

Tomorrow in the early morning, we are going for a walking safari. Tonight is Christmas night and they are going to serve ostrich meet for dinner. Of course, I would never eat it. As for Christmas tree, instead of a pine tree, a short tree with big thorns, which is very common in Kenya (giraffes love its leaves) has been decorated in the camp.

Kenya Bölüm VII

Çarşamba 24 Aralık 2008

Yarın F.'le Bangladeş’teki düğünümüzün tam birinci yılı olacak!

Geceler ve sabah saatleri Masai Mara'da çok soğuk! Kat kat giyinmek gerekiyor. Kamp yöneticileri bizi sıcak tutsun diye yatağımıza sıcak su torbaları koyuyorlar. Dün gece leopar yine çadırımıza ziyarete geldi. Çadırımızın ön terasındaki sandalyeye çıktı, sonra avını çekiştire çekiştire çadırın yakınındaki çalılıkta kıtır kıtır kemikler dahil yedi. Arada bir de gürledi.

Sabah da çadırımızın önünde gezinen iki impala gördük. Kamp yöneticisinin eşi bunların impala değil de burayı evleri edinen "bushbuck" olabileceğini söyledi. Öğlenden sonra, gergedanları görmeye gideceğiz. Böylece görmek istediğim tüm hayvanları görmüş olacağım fakat henüz hiç sırtlan görmedik. Sırtlan da görmek isterim doğrusu.

Buradan ayrılmamıza sadece iki gün kaldı. Öncelikle Cessna tipi olmasa da yine karavan tipi uçağa binmek zorunda olduğumuz için (Nairobi'ye dönmek için) çok korkuyorum. Bunun dışında üzülüyorum. Buraları, havayı, doğayı, yavaş ve rahat hayat tarzını, vahşi hayvanları özleyeceğim. Soğuk, koşuşturmalı ve stresli Londra'ya dönmek istemiyorum. Tatilin bitmesini istemiyorum. Üstelik dün gece rüyamda Londra ofisinin müdürünün beni işten çıkardığını gördüm. Allah korusun tabii.

İnanmıyorum, şimdi çadırımızın ön verandasında oturmuş günlüğü yazarken tam önümden bir bushbuck önce yürüyerek sonra koşarak geçti. Tam bir masal dünyası bu. Modern/batı yaşamından çok farklı, çok hoş!

...

Akşamüstü safarisine çıktık. Onu anlatmadan önce unutmadan şunları yazayım. Svahili'de fil "tenbo", su aygırı "kibaki", zebra "puma milia", güle güle "alla".

Şimdi safariye dönelim. Bugün hava oldukça bulutlu, yer yer yağmurlu ve rüzgarlıydı. Oldukça serin. İlk defa gördüğümüz egzotik kuşlar oldu. Ama bugünün en ilginci gergedanlardı. 6 tane öksüz gergedan, Güney Afrika'dan kurtarılmış (anne-babaları avcılar tarafından boynuzları için öldürülmüş) Kenya'ya getirilmiş. Geçen sene Kenya'da yaşanan politik problemlerde arabulucu olmaya gelen Kofi Annan’ın adını Kenya'da doğan yeni bir erkek gergedana vermişler. Kofi Annan gergedan şimdi 11 aylık.

Gergedanlara o kadar yaklaşabildik ki, çok şaşırdım. Çok tehlikeli ve güçlü hayvanlar.

Tarih öncesinden kalma bir yaratığa benziyor, zaten de öyleler. Ama bunlar bekçiler arasında büyüdükleri için insanlara alışkınlar. Bebeğe dokunabildik bile!

İnanılmaz bir tecrübeydi. Çok mutlu oldum. Cildi o kadar kalın ve sert ki, bildiğim tüm yüzeylerden daha pürüzlü ve sert. Hafif de tüyleri var.

Akşamüstü çöl hurması ağaçları ve grubun bulutlar arasında değişen renkleri en yetenekli ressamların elinden çıkmış tablolar gibi güzel, romantik ve renk zenginiydi.

Burada, bu doğa içinde çok mutlu hissediyorum. Bir daha dünyaya gelebilsem herhalde zoolog olmak isterdim. Sürekli hayvanları görmek, onlarla vakit geçirmek ve ilgilenmek beni çok mutlu ediyor.

Yarın sabah erkenden yürüyüş safarisine gidiyoruz. Bu gece Noel gecesi, yemekte devekuşu ikram edilecekmiş. Ben asla yemem tabii. Noel ağacı olarak da çam ağacı yerine Kenya'da çok sık görülen bodur ve büyük dikenli (zürafalar yaprağını çok seviyorlar) bir ağaç süslendi kampta.

Wednesday, 5 January 2011

Kenya Part VI

Tuesday, 23 December 2008

Another eventful day! We started our safari (in Swahili it means "journey") at 6:30 in the morning. A leopard pulled a deer it had hunted right next to our tent and ate it. It was right next to us. We could hear the sounds it was making while eating.

We were told that our camp was visited by elephants at dawn. During safari, we do not need play hide and seek with the animals here like in Shampole. Wherever you turn your head in Masai Mara, you can easily see a wild animal. So the first ones we saw in the morning were elephants. Old ones and babies included.

They are really very interesting animals. They look "ancient". I mean to say that they look like they are left over from millions of years ago. They live in family but the elders spend the last 10 years of their lives alone. When they die, the other elephants mourn and lift the dead elephant. They graze 16 hours a day. Even though I love elephants very much and find their babies incredibly cute, I felt a bit scared as they approached us. They can look scary with their red eyes.

We saw tens of Masai giraffes.

In any case, we can see the wild animals on the Masai plain as if it is our front garden from our tent in the camp.

Then we saw a leopard resting on the highest branch of a tree.

It is very rare to see them because they are very shy animals. I was very happy to see it.

So far, my favourite animal among all the ones we have seen in Kenya is leopard. It is so gorgeous, graceful and its spots so beautiful! Just like a jewel.

Then, we had our breakfast as a picnic on an empty field in the Masai plain. While we were taking pictures here, F. dropped the camera and the lens broke completely. We could no longer take pictures. Both F. and I were very upset. Of course, our biggest worry is the possibility of losing all the pictures we have taken so far.

We went back to the camp immediately. F. tried to repair the camera but no success.

So sad! It was a brand new camera and all the pictures and videos we have taken...I hope that the pictures and the videos are safe. But we of course contemplated on how we can record what we will see from now on. Thank God, one of the managers of the camp, Jarred, offered to lend us his spare camera. It is not digital but it is better than nothing!

We were joined by a middle-aged American couple in our safari after lunch. We do not have the luxury we had in Shampole anymore. One of the first animals we saw in our safari after lunch was one of the rarest animals, the cerval cat. While F. was trying to get used to the new camera, we still don't know if we managed to take the cerval cat's picture. We will know once we print the pictures. But we were very lucky to have seen this cat.

Then we got even luckier as we saw a mother leopard walking in the bushes and then calling for her son.

When the mother and the son got together, the love that they showed to each other was incredible. Leopards are really very beautiful.

But Masai Mara is too crowded with people and cars. There were 5 jeeps around these two leopards. It is a very unpleasant, commercial and touristy situation. Interestingly, there are mostly New Yorkers and Londoners in our camp. [...]They are the sort of people we can talk to.

By the way, we take our showers in our tents with water from buckets. They established such a system that the water in the bucket comes through the tabs just like a normal shower. They do not want us to walk alone in the camp at night time due to wild animals; especially to and from our tent because we are the farthest. The Masai warriors always escort us to our tent and to the centre of the camp.

I am eating too much in Kenya. I gained too much weight because I sit immobile in the safari cars. I feel very uncomfortable with regards to weight/size. I have turned into an untidy witch again. My body, hair, eyebrows are in a terrifying state.

Travelogueress

Search Travelogueress