Egypt

Now I start the third phase of my blog. I will share with you snippets from the diaries I have written during my travels (I will not share their entirety and my inner world).

Here we go...

Cairo

10 March 2007

I am here again after 12 years. I never thought that I could come back. Though it is strange. Because for years, precisely for 7 years, the dream of being able to come back here kept me going. Then it all ended. [...]My willingness to come back here also ended. But life is so strange that work brought me back here. Yes I am in Egypt.

To realise my New Year's resolution, I am keeping a log of my travels.

I am with C. We are spending good time together. Today, we visit the Pyramids. All by ourselves! This is a major success because every 10 minutes an Egyptian tried to come near us, sell us something or guide us. But we wanted to go around all by ourselves in a slow pace and breath the air.

One of the reasons why I decided to log everything is because I can never feel the "now" and I regret that.

Now, I want feel, fully grasp and remember that I am sitting across the three Pyramids and the Sphinx with C. next to me. The air is very soft and nice.

19:15

Even though I wanted to sit in Giza, gather my thoughts across the Pyramids and write, I could not succeed. People around us do not leave us alone. We cannot lose ourselves in the mystery and magic of the Pyramids because local peddlers and local tourists constantly pick on us, touch us and try to sell something to us. What a shame and kind of unfair. Even though we try so hard, we cannot truly feel the atmosphere.

The airport we landed in yesterday was different than the one 12 years ago and brand new. It was very modern and orderly. Even the road from the airport to the city centre and the Heliopolis neighbourhood were very nice and modern. On the plane and in the taxi, my event coordinator Caroline and her mother were with me.

After visiting the Pyramids, we haggled with a taxi driver and came to our hotel from Giza for 40 Egyptian Pounds equivalent to $8. The driver's skin was very dark but his eyes were incredibly blue. A very deep blue.

Here there are many blue-eyed Arabs. Interesting.

After reaching our hotel, before sunset, we decided to walk along the River Nile for a bit. It was very nice. The weather is lukewarm and it feels heavy. But there is no humidity. It is quite comfortable. So it creates a very romantic atmosphere.

As the sun was setting, the red rays of light were creating beautiful visuals on the River Nile and Cairo's tall buildings. We walked on the sidewalk with trees and benches by the Nile. The locals who saw us, two foreign women walking alone, did not leave us in peace and disturbed us. The worst thing is that they insist and after a while, they become scary. This made the niceness of that sweet walk disappear and made me feel tired. Nevertheless, it was a nice walk.

I guess this is a place where I could never look like a local and considered like one. It seems like maybe there was a reason why my willingness to live here years ago never materialised.

As I said earlier, despite the chaos, crowds, noise, dirt and certain ugliness, this is still a very romantic city. I don't know how it achieves that. Maybe thanks to the climate or the sort of spring that is experienced here.

Now we ordered room service. We are enjoying the luxury that is offered to us by our hotel...

I would very much like F. to come and see as well. I wonder what he would think. [...] Maybe this city and country would be interesting for him. I should come here again with F. and my kids. This is a civilisation and experience that everyone should visit, see and learn.

[...]

[...]

Monday, 12 March 2007

Yesterday I was not as busy as today but even then I didn't find the opportunity to write. In the morning, C. and I got on a falluka on the Nile for an hour. It was very foggy and as I guess, it was not a city tour from top to bottom. We almost turn around in a circle on the Nile for an hour. But even then it was very nice. We were away from the crowds of the Pyramids, it was just me and C. and it was lovely weather. The heaviness that the heat creates makes one quite peaceful [...]. One wants to lose oneself in that moment and time. After this falluka experience, I understood once again that this could be a place where I could leave for at least a period of time.

Then, C. and I spent some time by the poolside. C. offered me a cocktail. That was also very nice. I was burnt by the sun in the middle of March. I had marks on my arms because I was wearing a T-shirt.

I went back to work in the afternoon. We had quite easy working hours. [...] [...] came at some point and saw C.. I introduced her as my friend. Anyway, the first thing that the woman noticed was the wrong signage by the door. The hotel wrote the conference name wrong. Whilst she was there for 10 to 15 minutes, she told me thrice that the signage needs to change. Then, she sent a text message to Caroline and also called her. Incredible! We were annoyed.

Before dinner in the evening, Caroline, her mother, C. and I took a taxi from the hotel and went to the Khalil Khaniny bazaar. I think I went there before when I came to Cairo with my parents. It was indeed very nice. We walked between the small shops positioned on the snaky, narrow streets. Of course, the shopkeepers appeared from left, right, up and down like ghosts to sell and flirt with us. Of course, they behave like that when they see two girls walking alone. But C. and I sorted out the situation. We walked around in full safety, finished our work and came back. Even though the crowd and insistence are tiring, it was a nice experience because one feels like being in the Middle Ages or another century in that place. It was very interesting for me.

In the evening, we tried to get into one of the restaurants of the hotel without success because we didn't have a reservation. So we ordered room service. C. and I talked and laughed for hours by the table like school girls. It was lovely. [...]

I spoke with my parents on the phone before dinner.[...]I also spoke with F.. He had sent a nice text message. He says very nice things but on the phone he sounded sleepy, he didn't talk much. Maybe he was tired. [...]

Anyway, this is what happened yesterday. Oh, and at night, they were showing Vizontele on TV.

Now I am on the first day of the conference. The morning was a real nightmare. The delegates started arriving an hour early. Anyway, it has passed and now it seems that everything is in order. But you never know in this line of work. I hope that [...] will not cause or notice any problems.

I forgot to write. Yesterday, when we were going to the bazaar, the taxi took us through the backstreets of Cairo. We saw very beautiful squares and buildings with colonial, Mediterranean architecture. It was quite amazing. Of course they are not well-kept but they are beautiful. A bit like Athens though Athens is not very beautiful. At least Cairo has the River Nile.

I learnt to read Arabic numbers.
All photos, Copyright Travelogueress

Mısır

Şimdi bloğumun üçüncü aşamasına başlıyorum. Yani seyahatlerimde tuttuğum günlüklerden bazı parçaları (tümünü değil elbette, tüm iç dünyamı burada paylaşmayacağım) buraya aktaracağım.
Başlıyoruz…

Kahire

10 Mart 2007

12 yıl sonra yine buradayım. Hiç geleceğimi düşünmemiştim. Halbuki ne garip. Çünkü yıllarca, hatta tam 7 yıl boyunca buraya geri gelmenin hayaliyle var oluyordum. Sonra hepsi bitiverdi. […] Buraya geri dönme isteği de bitti. Ama ne gariptir ki hayat beni iş vesilesiyle buraya geri getirdi. Evet Mısır’dayım.

Yeni yıl kararımı gerçekleştirmek için seyahat günlüğü tutuyorum.

C.’le beraberim. Beraber güzel vakit geçiriyoruz. Bugün piramitleri gezdik. Üstelik tek başımıza! Büyük başarı, çünkü her 10 dakika da bir, bir Mısırlı yanaşmaya, bir şey satmaya, rehberlik yapmaya çalışıyor. Halbuki kendi başımıza yavaş yavaş gezmek, havayı solumak istiyoruz.

Günlük tutmamın bir nedeni de „şimdiyi“ hiç hissedememem ve daha sonra bundan pişmanlık duymam.

Şimdi üç piramit ve sfenksin karşısında, yanımda C’le oturduğumu hissetmek, anlamak ve hatırlamak istiyorum. Hava çok yumuşak ve güzel.

19:15

Her ne kadar Giza’da oturup, piramitler karşısında düşüncelerimi toparlayıp, yazmak istesem de bunu başaramadım. Etrafımızdaki insanlar hiç rahat vermiyorlar. Piramitlerin büyü ve gizemine bir türlü kapılamıyoruz çünkü yerel satıcılar veya yerel turistler sürekli olarak laf atıyorlar, dokunuyorlar ve bir şeyler satmaya çalışıyorlar. Çok yazık ve belki de haksızlık. O atmosfere her ne kadar denemiş olsak da kapılamıyoruz.

Dün indiğimiz havaalanı 12 yıl öncekinden farklıydı ya da yenilenmişti. Çok modern ve düzenliydi. Hatta havaalanından şehir merkezine giden yol ve Heliopolis Mahallesi oldukça hoş, göz alıcı ve moderndi. Uçakta ve takside yanımda kordinatörüm Caroline ve annesi vardı.

Piramitlerin çıkışında bir taksiciyle pazarlık edip, Giza’dan 40 Mısır Pound’una yani 8 dolara otele geldik. Şoförün teni koyu ancak gözleri inanılmaz mavi idi. Çok derin bir mavi.

Bu arada çok mavi gözlü Arap var. İlginçtir.

Otele vardıktan sonra hava kararmadan biraz Nil nehri boyunca yürüyelim dedik. Çok hoştu. Hava oldukça ılık ve üstünde bir ağırlık var. Ama nemsiz bir ağırlık. İnsanı rahatsız etmiyor. Dolayısıyla çok romantik bir atmosfer yaratıyor.

Güneş batarken grubun kırmızı ışıkları Nil Nehri ve Kahire’nin yüksek binaları ve ışıkları üzerinde çok hoş bir görüntü oluşturuyordu. Nil boyunca ağaçlı ve banklı kaldırımda yürüdük. İki yabancı bayanı yalnız başlarına yürürken gören yerel halk bizi yine yalnız bırakmadı ve rahatsız etti. İşin kötüsü ısrarcılar ve bir süre sonra insanı korkutmaya başlıyorlar. O tatlı yürüyüşün bütün hoşluğunu yok etti ve beni yordu bu durum. Yine de güzel bir yürüyüştü.

Asla bir yerli gibi görünüp, algılanamayacağım bir yer herhalde. Yıllar önceki burada yaşama isteğimin gerçekleşmemesinin demek kaderde bir nedeni varmış.

Daha önce dediğim gibi tüm kargaşa, kalabalık, gürültü, pislik ve bazı çirkinliklere rağmen çok romantik bir şehir. Bunu nasıl başarıyor bilemiyorum. İklimin ya da burada yaşanan ilkbaharın sebebiyle olabilir.

Şimdi oda servisi sipariş ettik. Otelin, bize sunulan lüksün tadını çıkarıyoruz...

F.’in de gelip görmesini çok isterim. Ne düşünür acaba? [...]belki bu şehir ve ülke ona ilginç gelir. F.’le, çocuklarımla tekrar gelmeliyim. Herkesin gezip görüp öğrenmesi gereken bir medeniyet ve tecrübe burası.

[...]

[...]

Pazartesi, 12 Mart 2007

Dün bugün kadar yoğun bir gün değildi ama yine de yazmaya fırsat bulamadım. Sabahtan C.’le Nil üzerinde bir saatliğine fallukaya bindik. Hava oldukça sisliydi ve tahmin ettiğim gibi baştanbaşa şehir turu olmadı. Neredeyse Nil üzerindeki bir çemberde bir saat boyunca döndük. Ama yine de çok güzeldi. Hem piramitlerdeki kalabalıktan uzaktık, sadece C.’le ben, hem hava çok güzeldi. Havanın sıcaklığının yarattığı ağırlık insanı barışçıl [...] hissettiriyor. İnsan kendi o anda ve zamanda kaybetmek istiyor. Bu falluka tecrübesinden sonra buranın yine benim en azından bir süreliğine yaşayabileceğim bir yer olduğunu anladım.

Sonra otelin havuz başında C.’le vakit geçirdik. C. bana kokteyl ısmarladı. O da çok hoştu. Mart ortasında güneşten dolayı yandım. T-shirt giydiğim için de kollarımda amele yanığı oldu.

Öğleden sonra çalışmak için ise geri dondum. Gayet rahat çalışma saatleri geçirdik. [...] [...] bir ara geldi, C.’i gördü. Tanıştırdım arkadaşım diye. Neyse, kadının ilk dikkatini çeken kapının dışındaki yanlış işaret oldu. Konferansın adını yanlış yazmış otel. Kadın bana orada bulunduğu 10–15 dakika içinde üç kere işaretin değişmesi gerektiğini söyledi. Sonra Caroline’a mesaj atmış, bir de telefonla aramış. Hayret yani! Sinir olduk.

Akşam yemekten önce Caroline, annesi, C. ve ben otelden taksi alıp Khalil Khaniny denen çarsıya gittik. Sanırım ailemle daha önce Kahire’ye geldiğimizde de oraya gitmiştik. Çok hoştu aslında. Yılan gibi, dapdar sokaklara kurulmuş dükkanlar arasında yürüdük. Tabii satıcılar hortlaklar gibi sağ sol üst ve aşağıdan, her taraftan karşımıza çıkıp bir şeyler satmaya ve flört etmeye çalıştı. Tabii yalnız gezen iki kızı görünce öyle davranıyorlar. Ama C.’le ben işi iyi kıvırdık. Sağ sağlim gezdik, işimizi hallettik ve geldik. Kalabalık ve ısrar yorucu olsa da, çok hoş bir tecrübeydi çünkü insan kendini Ortaçağ’da ya da başka bir asırda hissediyor oradayken ve benim için çok ilgi çekiciydi.

Akşam oteldeki restoranlardan birine girmeye çalıştık ama rezervasyon olmadığı için giremedik. Biz de oda servisi çağırdık. C.’le masa başında saatlerce okul kızları gibi konuştuk, güldük. Çok güzeldi. [...]

Anne ve babamla yemekten önce telefonda konuştum. [...] F.’le de konuştum. Güzel mesaj atmıştı. Güzel sözler de söylüyor ama telefonda sesi sanki uyuyormuş gibiydi, pek konuşmadı. Yorgundu belki de. [...]

Neyse işte dün olanlar bunlar. Haa, bir de gece televizyonda Vizontele’yi gösteriyorlardı.

Şimdi konferansın ilk günündeyim. Sabah tam bir kabustu. Katılımcılar bir saat öncesinden gelmeye başladı. Neyse geçti, şimdi her şey yerine oturdu gibi ama belli olmaz bu işlerde. Umarım [...] bir sorun çıkarmaz ya da görmez.

Yazmayı unuttum. Dün çarsıya giderken Kahire’nin arka sokaklarından gittik taksiyle. Çok güzel meydanlar ve kolonial Akdeniz mimarisi olan binalar gördük. Çok şaşırtıcıydı ve hoştu. Tabii bakımlı değiller ama güzeller. Atina’yı andırıyor. Gerçi Atina pek güzel değil. En azından Kahire’nin Nil Nehri var.

Arapça rakamları okumayı öğrendim.
All photos, Copyright Travelogueress

Bosnia, Serbia, Macedonia, Bulgaria

At the start of our bus journey through Eastern Europe in the late 1980s, our drive from Istanbul to the Bulgarian border had only taken us 2-3 hours. However, we spent almost a full day at the border. The Bulgarian authorities opened all the suitcases on the bus one by one, made us got off the bus and walk up to customs. Then we were made to walk back and then back again to customs. This went on for a few hours. Clearly, their intention was not to make our passage easy.
As we were finally allowed to pass the border, our bus was made to drive through a puddle of disinfectant liquid, so that we wouldn’t carry the Turkish germs into Bulgaria.

My first observation in the country was the abundance of tiny Lada cars and the number of people and furniture that were carried in them. The scene was like a parody. It was as if all Bulgarians were carrying all their family members and their entire livelihood in these small cars.

As our bus stopped to take a break, we were approached by an old lady selling apricots. As she heard us speak Turkish, she started speaking to us in Turkish as well. We knew that at the time, it was forbidden to speak the language in Bulgaria. We asked her if she wasn’t scared. She told us loudly that she was too old to be scared.

Then as we were browsing in a shop, the blond shopkeeper’s eyes widened and a big smile filled her face as she again heard us speak. Then she took a piece of paper and wrote: “I am also Turkish but I am not allowed to speak it.” It was different times back then.

My first memory of Bosnia (back then there was only Yugoslavia) is about a stop we made at dawn in a village by the beautiful, green hills hidden behind the morning fog. It was terrifyingly cold and still very dark. The kind and smiley old village men let us use his toilet, which was in his garden. The toilet consisted of a hole dig on the ground.

This was my first trip in Europe and Bosnia seemed so European, nice and rich to me. People seemed happy and free. Streets were orderly and clean, windows nicely decorated with colorful flowers. It was here that for the first time, I saw couples kissing on the streets so freely. As a child, I was getting embarrassed as I would witness the scenes with my parents next to me.

Our bus, which clearly stated that it was from Turkey was welcomed warmly in Bosnia. It was in the old town of Sarajevo that I really felt like I was in an Anatolian town. The Ottoman elements were visibly clear. I remember a kebab shop, which we visited where we discovered that “kebab” in Bosnian is “kebapcici” and a few other Turkish words were made Bosnian with the adding “cici” at the end.

On our trip to the historical town of Mostar, we had found out that we actually needed to get an official permit to travel from one city to another. I guess, they weren’t as free as I thought after all.

I still remember the scorching heat wave we experienced in Mostar. And of course the bridge. I consider myself extremely lucky to have walked on the original Mostar bridge. That beautiful and unique bridge. It was made of shiny white marble, which was so slippery that I came close to falling a few times.

It was tremendously devastated when the war started and the bridge was bombed. My mom reminds me that the day of bombing, when I saw the bridge collapse on TV, I ran to my mother’s arms when she got back from work, crying “The bridge has collapsed!”

What impressed me the most in Bosnia was the stark cleanliness of the rivers. They were simply beautiful. They were clearer than mirror. It was so sad to think that during the war, the rivers were contaminated with blood.

Belgrade made us realise that this was THE city in Yugoslavia. It had a proper, buzzing city feel to it. I remember a pebbled high street, which reminded me of Istiklal Avenue in Istanbul. It was surrounded with tall, grey buildings and shops. Unfortunately, for some reason, we did not have much interaction with the locals.

Macedonia was another place where somehow almost everyone we encountered spoke to us in Turkish. Men were sitting in cafes, playing backgammon, smoking and drinking tea. This image could have been taken from any corner in Turkey. To me, at that young age, the place seemed barren and not much like a country but more like a central Anatolian village. No matter what it felt welcoming.

Bosna, Sırbistan, Makedonya ve Bulgaristan

1980’lerin sonunda yaptığımız Doğu Avrupa seyahatimizin başlangıcında, İstanbul’dan Bulgaristan sınır kapısına varmamız sadece 2–3 saatimizi almıştı. Ama sınırda, neredeyse tüm günümüzü harcadık. Bulgar otoriteleri otobüsteki bütün valizleri açtılar, otobüsten inip, gümrüğe yürümemizi, sonra geri dönmemizi, sonra tekrar yürümemizi istediler. Bu böyle birkaç kere devam etti. Açıkça, amaçları geçişimizi kolaylaştırmak değildi.

Sonunda geçişimize izin verildiğinde, otobüsümüz içinde dezenfektan olan bir sıvının içinden geçirildi ki, Türkiye’den Bulgaristan’a mikrop taşımayalım.

Ülkedeki ilk izlenimim, küçücük Lada arabalarının bolluğu ve bunlar içinde taşınılan insan ve mobilya miktarıdır. Görüntü bir parodi gibiydi. Sanki tüm Bulgarlar bütün aile mensuplarını ve bütün hayatlarını bu küçük arabalara sığdırıyorlardı.

Otobüsümüz mola vermek için durduğunda, yaşlı bir kadın yanımıza gelip bize kayısı satmak istedi. Türkçe konuştuğumuzu duyduğunda, bizimle Türkçe konuşmaya başladı. O zamanlar, Bulgaristan’da Türkçe konuşmanın yasak olduğunu biliyorduk. Kadına korkup korkmadığını sorduğumuzda, yüksek sesle korkmak için çok yaşlı olduğunu söylemişti.

Sonra, biz bir dükkânda dolaşırken, sarışın satış elemanının gözleri açıldı ve yüzünü bir gülümseme kapladı. Eline bir parça kâğıt aldı ve üstüne şunları yazdı: “Ben de Türk’üm ama konuşmam yasak.” Farklı bir dönemdi o zamanlar.

Bosna’yla ilgili ilk hatırladığım (o zamanlar sadece Yugoslavya vardı), sabah sisi arkasında saklanmış güzel ve yeşil tepelerin yamacındaki bir köyde verdiğimiz moladır. Korkunç derecede soğuktu ve hala karanlıktı. Kibar ve güleryüzlü yaşlı köylü adam bahçesindeki tuvaletini kullanmamıza izin vermişti. Tuvalet yere kazılmış bir çukurdan oluşuyordu.

Bu benim Avrupa’ya ilk seyahatimdi ve Bosna bana çok Avrupai, hoş ve zengin gelmişti. İnsanlar mutlu ve özgür görünüyordu. Sokaklar düzenli ve temiz, pencereler renkli çiçeklerle güzelce süslenmişti. Hayatımda ilk defa burada sokaklarda rahatça öpüşen çiftler görmüştüm. Bir çocuk olarak bu sahneye tanık olmam beni utandırıyordu çünkü annem ve babam da yanımdaydı.

Otobüsümüzün Türkiye’den geldiği açıkça belli olduğu için Bosna’da sıcakça karşılanıyorduk. Eski Saraybosna’dayken sanki bir Anadolu kasabasındaymışım gibi hissetmiştim. Osmanlı etkileri çok barizdi. Bir kebapçıya gittiğimizi hatırlıyorum ve burada Boşnakçada kebabın “kebabçiçi” olduğunu ve diğer bazı Türkçe kelimelerin sonralarına “çiçi” eklenerek Boşnakçaya çevrildiğini öğrenmiştik.

Tarihi kent Mostar’a yaptığımız yolculuk sırasında, bir şehirden diğerine seyahat etmek için resmi izne ihtiyacımız olduğunu öğrenmiştik. Herhalde, zannettiğim kadar da özgür değillerdi.

Mostar’da tanık olduğumuz çöl sıcağını hala hatırlarım. Ve tabii ki köprüyü de. Gerçek Mostar Köprüsü üzerinde yürüyebilmiş olmaktan dolayı kendimi çok şanslı hissediyorum. O güzel ve özel köprü. Parlak, beyaz mermerden yapılmıştı ve o kadar kaygandı ki birkaç kere düşme tehlikesi yaşamıştım.

Savaş başlayıp da köprü bombalanınca kahrolmuştum. Annemin bana hatırlattığına göre, bombalama gününde, köprünün çöktüğünü televizyonda gördüğüm zaman, işten yeni dönmüş olan anneme koşup, ağlayarak “Köprü yıkıldıııı!” diye haber vermişim.

Bosna’da beni en çok etkileyen nehirlerin keskin temizliğiydi. Tek kelimeyle muhteşemdiler. Aynadan bile daha açıktılar. Savaş sırasında bu nehirlerin kan dolmuş olduğunu düşünmek çok üzücü.

Belgrad’dayken buranın Yugoslavya’daki ana şehir olduğunu kesinlikle anladık. Tam bir şehir havası vardı. Arnavut kaldırımlı, bana İstiklal Caddesi’ni anımsatan ana bir caddesi olduğunu hatırlıyorum. Burada yüksek, gri binalar ve mağazalar vardı. Ne yazık ki, burada yerlilerle pek bir muhabbetimiz olmadı.

Makedonya, yine neredeyse karşılaştığımız herkesin bizimle Türkçe konuştuğu başka bir yerdi. Erkekler kahvehanelerdeki taburelerde oturmuş, tavla oynuyor, sigara ve çay içiyorlardı. Bu resim Türkiye’nin herhangi bir kenarında çekilmiş olabilirdi. Bana, o yasta, bu yer oldukça yalın, pek bir ülke gibi değil ama bir İç Anadolu köyü gibi gelmişti. Ne olursa olsun, insanlardan kaynaklanan sıcak bir havası vardı.

Northern Cyprus

When I was about 10 years old, we went to Northern Cyprus as an extended family holiday. By extended, I mean uncles, aunts, cousins.

My parents and I flew there from Istanbul. We were warned not to get a stamp on our passports but on a separate sheet of paper as otherwise, this would jeopardise any future travel into Greece.

We were later joined by our extended family in our hotel in Girne. They had arrived on a ferryboat from the Mediterranean cost of Turkey. It had taken them only a couple of hours to reach the island but these couple of hours were a complete nightmare for them.

At the time, my mom’s older brother was very into video recording everything that was going on around him. So he recorded their nightmarish journey on the ferry. Almost everyone travelling was seasick. People were taking turns to throw up in a common barrel. My uncle even video recorded his wife who was about to put a pill in her month to stop her being sick when she failed immediately and threw up even before she could take the pill.

We had laughed very hard and a long time about this experience and the recordings during our time in Cyprus.

We had arranged a tour company to take us. My parents and I were hoping that the guide would take us around the island and show us the historical sides. But the tour company had something completely different planned for us: a shopping trip – one thing that my parents and I were so not interested in!

Overall, our impressions of the place were that it is a place with beautiful beaches and water, old fashioned but quiet cars , lots of tacky casino hotels and a place, which is highly and lazily reliant on Turkey for money. Of course, they didn’t have much choice; the embargo really crippled the economy. There was no industry, it was very barren. It was pretty much like a large village in Eastern Anatolia but with more modern and westward people. We also had the impression that the Turkish Cypriots didn’t mind relying on Turkey for everything; they seemed very “chilled” (I want to refrain from using the word lazy). The way they speak Turkish is also very distinct and certainly carries an islander quality.

We were taken to some houses, which were attacked during the war and the elderly explained to us how their family were showered with bullets, tortured and killed by the other side.

We also went around the only capital in Europe, which is still divided between two countries, Lefkosa (Nicosia as they call it on the other side of the island and in English). The embargo had definitely taken its toll on Lefkosa as it is hard to call it a capital city as it stands. I guess the word “basic” would fit well here. One of the only tall buildings in this city is the hotel where reporters stayed during the war time. Bullet holes were still visible when we went there. We went up the building and had a clear view of the other side of the UN Green Zone only a few meters away, the Greek Nicosia. The difference between Lefkosa and Nicosia could not be more enormous. We were shocked by the difference. Nicosia was a modern, crowded city with high-rise building – only a few hundred meters away.

The whole place is considerable small anyway. In Northern Cyprus, you can pretty much travel from one “city” to another in about 15 minutes. It makes you think how ridiculous it is that a small island and a group of people who share the same history and kinship have to be divided due to the desire to “have it all and rule it all.”

Kuzey Kıbrıs

Yaklaşık 10 yaşımdayken, Kuzey Kıbrıs’a geniş bir aile tatili için gittik. Genişten kastım, dayılar, yengeler, kuzenleri içermesiydi.

Ailem ve ben oraya İstanbul'dan uçtuk. Pasaportlarımızın üzerine değil ayrı bir kağıda damga vurdumamız gerektiğine dair uyarılmıştık. Bunun nedeni Yunanistan'a gelecekte yapılabilecek herhangi bir seyahati tehlikeye atmamak içindi.

Daha sonra grubumuzun geri kalanı Girne’de kaldığımız otelde bize katıldılar. Onlar Türkiye'nin Akdeniz koyundan bir feribotla gelmişlerdi. Yolculukları sadece birkaç saat sürmüştü ama bu birkaç saat onlar için tam bir kabus olmuştu.

O sıralarda, büyük dayımın hobileri arasında etrafında olup biten herşeyi kamerayla çekmekti. Böylece feribottaki maceralı yolculuklarını da kaydetmişti. Gemideki hemen hemen herkesi deniz tutmuştu. İnsanlar ortak bir varil içine kusmak icin sıralanmıslardı. Hatta dayım, hasta olmasını engellemek için hap almaya çalışırken, ilacı ağzına atamadan çıkarmaya başlayan yengemi bile kaydetmişti.

Kıbrıs'tayken feribot hikayeleri ve gorüntüleri sayesinde çok gülmüştük.

Gezmeyi kolaylaştırmak için bir tur şirketi ayarlamıştık. Ailem ve ben rehberin bizi adadaki tarihi yerlere götüreceğini umud ederken, tur şirketi tamamen farklı planları olduğunu kavramıştık: bir alışveriş gezisi - ailem ve benim hiç ilgimizi çekmeyen bir gezi türü!

Genel olarak, bu yerle ilgi izlenimlerimiz güzel plajlar ve deniz, eski moda ama sessiz arabalar, zevksiz oteller ve gazinolar ve tembel bir şekilde Türkiye'ye bağımlı bir yer olduğuydu. Tabii ki, seçenekleri yoktu; ambargo gerçekten ekonomiyi sakatlamıştı. Hiçbir sanayi yoktu, çok kısır bir yerdi. Neredeyse içinde modern ve yüzü batıya dönük insanlar oturan büyük bir Doğu Anadolu köyü gibiydi. Ayrıca Kıbrıslı Türk’lerin Türkiye’ye bağımlı olmaktan rahatsız olmadığı izlenimini de edindik. Konuştukları Türkçe de çok farklı ve kesinlikle adalı bir lehçe kalitesi taşıyor.

Cıkartma ve savaş sırasında saldırıya uğramış ve mermi yağmuruna tutulmuş evlerde, ailesi işkence görmüş ve diğer taraftan öldürülmüş yaşlı fertler hikayelerini bize anlattılar.

Avrupa'da iki ülke arasında bölünmüş tek başkent olarak kalan Lefkoşa’ya da gittik. Lefkoşa’yı bir başkent olarak nitelendirmek kolay değildi. Ambargonun Lefkoşa’ya getirdiği zararlar çok açıktı. Sanırım “yalın” kelimesi burayı tasvir etmek için en uygun kelime. Sehirde bulunan sadece birkaç yüksek binadan biri olan ve savaş sırasında gazetecilerin kaldığı otele gitmiştik. Binadaki mermi delikleri hala görünür durumdaydı. Binanın tepesinden BM’nin Yeşil Hattı otesinde açıkca birkaç metre uzaklıktaki Güney Kıbrıs’ı ve “Nicosia’yı” görebilmiştik. Kuzey ve guney arasındaki fark daha büyük olamazdı. Bu fark karşısında şok olmuştuk. “Nicosia” gökdelen dolu, modern, kalabalık bir şehirdi ve sadece birkaç yüz metre ötedeydi.

Bütün alan zaten oldukça küçük. 15 dakikada Kuzey Kıbrıs’ın bir “şehrinden” diğerine seyahat edilebiliyor. Aynı tarihi ve daha başka birçok yakınlığı paylaşan bu insan grubunun, bazılarının herşeye sahip olma ve herşeyi yönetme hırsı yüzünden bölünmüş olması oldukça yazık.

Greece

At the end of a road trip across Eastern and Central Europe in 1989, my parents and I had stopped over Salonika before crossing the border and entering Turkey.

We had arrived in town late at night and were keen to go to sleep at the hotel where we had made reservations. However, the receptionist would not allow us to check-in because she had noticed that we had Turkish passports. In her opinion, we were not suitable to stay in that hotel.

So late at night, we had to find another hotel, which wasn’t the cleanest or the most comfortable. The visual memories I retain from that hotel are the cracks on the walls and the brown bedcovers.

The next morning, we devoted our time to explore the city. The first thing that we had noticed was the fact that people seemed happy and they were smiley. This was so unlike what we had experienced in Central and Eastern European countries. People of Salonika were clearly enjoying life. Cafes, restaurants and taverns were buzzing.

As all Turks who go to Salonika do, we visited the pink house where Mustafa Kemal Ataturk was born. This is the same building where the Turkish Consulate is now. I still have the picture where as a child I am signing the guest book. I also have another picture as a child in 1989 under the big tree where Ataturk used to play as a child.

Exactly 19 years later, I had the chance to visit the city once again with my parents and also with my husband. We visited the pink house again. It was exactly the same as 19 years ago except for the guest book. Unfortunately, it no longer existed. But my pictures were again taken at the same spots.

But this time, we got to see and understand more of Salonika with its museums, and the old town in the hills. I must say that I definitely prefer Salonika over Athens as it has that buzz that the seaside adds to any town. Its people seem to be more outgoing and quite fun as well. On more than one occasion, the drivers of the taxis we took spoke Turkish. They told us they either studied it as a second language at school or were taught by their parents at home.

We also made a quick trip to Halkidiki and a local village. It was amazing to see how similar the stone built village houses are to the ones on the Aegean cost of Turkey.

In 1989, we left Greece through the northern part of the country. We stopped by certain villages on the way from where my parents bought me a blue pony doll, which I keep to this day. I also remember a highly clever parrot we have seen in one of the shops here. The parrot could repeat everything we were saying, even the Turkish words!

We crossed the Meric River to go to the other side of the border. The bridge over this river was half painted in blue and white (colours of the Greek flag) and the other half in red and white (colours of the Turkish flag). Each side of the bridge had its respective national soldiers, who weren’t too far from each other. We heard stories that they could hear each other and often had conversations, and sometimes they even shared meals.

As a child and adolescent, I spent most of my summers on the Aegean cost of Turkey, be it Ayvalik, Bodrum etc. As we would travel on the Aegean cost, we would be fascinated by how close the Greek Islands were and how easily the radio and TV channel transmissions would mix up. I used to enjoy listening to Greek radio stations from our summer house in Turkey.

So I always wished to see and experience the Greek islands with my own eyes. Especially, since a part of my mother’s family may track its lineage to Crete, I was particularly keen to see this island.

Bless the cheap holiday packages offered in Britain. Our direct flight to Crete and holiday package in 2006 was fantastic. Our first experience at the Hania Airport was actually quite hilarious. All the EU passport holders were made to pass before us. It took quite some time for the custom officer to work the computer to find Bangladesh in the system. He cursed the computer, he mumbled certain things to himself, he mumbled some words on the phone and at the end he gave up and asked my then boyfriend, now husband: “Bangladesh?! British Colony, yes?” Just to get out of there, we gave him a positive nod and he let us through.

We had a lovely and quiet beach holiday in Crete whilst visiting some sights from time to time. We spent most evenings in Hania, which I believe looks very much like Ayvalik. One evening, the Minister of Foreign Affairs at the time, Dora Bokayannis was giving a speech by the harbour.

We sometimes lost our way with the car and had to ask the locals how to get back. On one occasion, a family appointed their teenage daughter to help us. They would give directions in Greek and she would practice her English by translating for us. Thank God, I could tell “right” and “left” in Greek, because the poor girl was confusing “right” and “left” in English.

On another occasion, we decided to ask a shopkeeper, who took me by the hand and pointed towards the sky. He asked: “Do you see that airplane?” I thought to myself: “Oh no!” He went on to say, “The airport is that way, so to get to the place where you are staying you need to go in that direction.”

During our stay in Crete, we made trips to Knossos (my archaeological enthusiasm got the better of me) and some other small towns on the island. I was very keen to understand the history of the island and its people. Whilst what you see in Knossos is not exactly the true depiction of history (some British enthusiasts have tempered with this site in the old days), it is worthwhile to visit.

Later in the year 2006, I finally made a business trip to Athens. This has been a city I was always very curious about. Due to work, on the first days of my stay, unfortunately I didn’t get to see much of the city. Though, I was staying in a room with wonderful direct views to the temple of Zeus and thanks to work, we were spending our evenings in the best restaurants of the city.

Thanks to local friends, I and my then boyfriend – now husband were pointed at the right direction for places to visit in a couple of days. So we’ve done all the major sites including the Acropolis and even had the chance to listen to traditional music.

We walked around Kolonaki (apparently this is the high-end neighbourhood of the city), and near the university area. We watched the changing of the soldiers in their interesting uniforms in front of the parliament.

Athens is an interesting capital city. It has the areas with the grand avenues, which you would expect from a capital city but it also has small, historical neighbourhoods, which have a local community feel. I guess I was disappointed with the fact that the proximity to the sea was farther than I thought it would be.

So far, if I would have the rank the places I visited in Greece, I would put Santorini at the top of the list, then Crete. These two would be followed by Salonika.

I will be holidaying in Rhodes in September, so hopefully I should be able to write up or add some pictures here from the medieval island.

All photos, Copyright Travelogueress

Yunanistan

1989 yılında Doğu ve Orta Avrupa yolculuğumuzun sonunda, ailem ve ben Türkiye’ye dönmeden önce Selanik’te duraklamıştık.

Buraya gece geç saatte varmıştık ve rezervasyon yaptırdığımız otelde bir an önce uyumaya hevesliydik. Ancak, resepsiyonist Türk pasaportumuz olduğunu fark edinice, check-in yapmamıza izin vermemişti.

Gece geç saatte pek rahat ve temiz olmayan başka bir otel bulmak zorunda kalmıştık. O otelden kalan görsel hatıralarım odanın duvarlarındaki çatlaklar ve kahverengi yatak örtüleridir.

Ertesi sabahı, şehri keşfetmeye adamıştık. Fark ettiğimiz ilk şey insanların mutlu görünüyor olmaları ve gülümsemeleriydi. Orta ve Doğu Avrupa ülkelerinde gördüklerimizden farklıydı. Selanikliler açıkça hayattan zevk alıyordu. Kafeler, lokantalar ve tavernalar insan kaynıyordu.

Tüm Türkler Selanik'e gittiklerinde, mutlaka Mustafa Kemal Atatürk'ün doğduğu pembe evi ziyaret eder. Bugün Türk Konsolosluğu da aynı binada. Burada çocukken hatıra defterine yazarken çekilmiş bir resmim var. Ayrıca Atatürk'ün çocukken altında oynadığı ağacın önünde 1989 yılında ben çocukken çekilmiş başka bir resmim daha var.

Tam 19 yıl sonra, bu şehri ve pembe evi bir kez daha ailem ve eşim ile ziyaret etme şansım oldu. Herşey tam olarak 19 yıl öncesi gibiydi; anı defteri dışında. Ne yazık ki, bu defter artık yoktu. Ama aynı yerlerde yine resim çektirdim.

Bu sefer şehri Selanik Müzeleri’ni ve tepede kurulmuş eski kenti gezerek daha iyi görme ve anlama fırsatımız oldu. Kesinlikle Selanik’i Atina’dan daha çok tercih ettiğimi söylemeliyim. Deniz her şehre oldugu gibi buraya da bir endam katıyor. Selanikliler dışa dönük ve eğlenceli insanlar. Birkaç kere, bindiğimiz taksilerin sürücüleri bizimle Türkçe konuştu. Ya okulda ikinci dil olarak öğrendiklerini ya da ebeveynleri tarafından evde öğretildiklerini söylediler.

Halkidiki’ye ve burada bir köye de kısa ve çabuk bir yolculuk yaptık. Köydeki taş evlerinin Türkiye'nin Ege köylerindeki evlere benzerliği şaşırtıcıydı.

1989 yılında, ülkenin kuzey kesiminden sınıra doğru yol almıştık. Yol üstündeki köy yollarından birinden ailem bugüne kadar hala sakladığım mavi bir midilli atı oyuncağı almıştı. Bir de burada bir mağazada gördüğümüz çok akıllı bir papağanı hatırlıyorum. Papağan söylediğimiz Türkçe kelimeleri bile hemen tekrar edebiliyordu!

Sınırın diğer tarafına geçmek için Meriç Nehri üzerinden geçmiştik. Bu nehir üzerindeki köprünün yarısı Yunan bayrağı renkleri olan mavi ve beyaza diğer yarısı Türk bayrağının renkleri olan kırmızı ve beyaz renklerle boyanmıştı. Köprünün iki yanı birbirinden çok uzak değildi ve iki ucunda da askerler vardı. Askerlerin birbirlerini duyabildiğine, sık sık sohbet ettiklerine ve hatta bazen yemeklerini paylaştıklarina dair hikayeler duymuştuk.

Cocukluk ve ergenlik yıllarımdaki yaz aylarının çoğunu Bodrum ve Ayvalık gibi Türkiye'nin Ege sahil kasabalarında geçirdim. Burada iki ülke arasındaki radyo ve televizyon yayınlarının karışması ilgimi çekerdi. Türkiye'deki yazlık evimizden Yunan radyo istasyonlarını dinlemekten zevk alırdım.

Bu yüzden her zaman Yunan adalarını kendi gözlerimle görmeyi diledim. Özellikle annemin ailesinin bir tarafinın Girit’ten gelme ihtimalini de göz önünde bulundurarak, bu adayı görmek için istekliydim.

Yaşasın İngiltere'de sunulan ucuz tatil paketleri! 2006 yılında aldığımız Girit tatil paketi ve direk uçuş harikaydı. Hanya Havalimanı'ndaki ilk deneyimimiz aslında oldukça komik oldu. Tüm AB pasaport sahipleri bizden önce geçirildi. Pasaport memnuru bilgisayar sisteminde Bangladeş’i bulmak için çok uğraştı. Bilgisayarı lanetledi, kendi kendine bazı şeyler mırıldandı, telefonda birilerine bazı kelimeler mırıldandı ve sonunda o zaman erkek arkadaşım şimdi eşime sunu sordu: "Bangladeş? İngiliz Kolonisi, evet?" Sadece oradan çıkabılmek için, başımızı olumlu şekilde sallamamızdan sonra geçmemize izin verdi.

Girit’teki güzel ve sakin plaj tatilimizin yanı sıra zaman zaman bazı ziyaretler de yaptık. Birçok akşamımızı Ayvalık’a çok benzettiğim Hanya’da geçirdik. Bir akşam, o zamanın Dışişleri Bakanı Dora Bokayannis’i limanda bir konuşma yaparken bile dinledik.

Bazen araba ile yolumuzu kaybettik ve adalılara yol sormak zorunda kaldık. Bir seferinde, bir aile bize yardımcı olmak için kızlarını göreve atadı. Aile Yunanca yön verecek ve kız İngilizce’sini pratik etmek için bize çeviri yapacaktı. Neyseki Yunanca “sağ” “sol” ne demek biliyorum çünkü zavallı kız İngilizce’de “sağ” ve “solu” karıştırıyordu.

Başka bir vesilede, bir bakkala yol sormamız gerekti. Bakkal elimden tutarak beni yola çıkardı ve gökyüzüne doğru parmağını kaldırdı. “Su uçağı görüyor musun?" diye sordu. Kendi kendime "Olamaz!" düşündüm. O devam ederek, "kaldığınız yere gitmek için havaalanı yönünde gitmeniz lazım" dedi.

Girit’te kaldığımız sürece, arkeoloji tutkumdan dolayı Knossos ve diğer bazı küçük kasabalara geziler yaptık. Adanın ve halkının tarihini anlamak için oldukça hevesliydim. Knossos, geçmişte amatör İngiliz arkeoloji tutkunları tarafından tarihi çarpıtılmış olsa da ziyarete değer bir yer.

2006 yılının sonlarına doğru, Atina'ya bir iş gezisi yaptım. Burası her zaman merak ettiğim bir şehir olmuştur. İş nedeniyle, burada bulunduğum ilk günlerde maalesef şehirde pek birşey göremedim. Bunun yanında, Zeus Tapınağı manzaralı bir odada kaldığım ve iş nedeniyle akşamları şehrin en iyi restoranlarına gidebildiğim için şanslıydım.

Yerli arkadaşlar sayesinde, ben ve o zamanki erkek arkadaşım – şimdi eşimle iki günde görülebilecek yerlere doğru şekilde yönlendirildik. Akropolis’i gezdik ve hatta geleneksel müzikleri dinleme şansımız bile oldu. Kolonaki bölgesinde (Atina’nın Nişantası’sı) ve üniversite yakınında yürüyüşler yaptık. Askerlerin meclis önünde ilginç üniformaları içinde yaptıkları görev değişimi izledik.

Atina ilginç bir başkent. Bir başkentten beklenen büyük caddelere ve meydanlara sahip ama yerel topluluk hissi veren küçük tarihi mahallelere de sahip. Denize tahminimden uzaklığı aslında bende hayal kırıklığı yarattı.

Şimdiye kadar Yunanistan'da gördüğüm yerleri beğeni sırasına koymam gerekirse, listenin en başına Santorini’ye, ikinci sırayı da Girit’e ayırırım. Selanik bu ikisini takip eder.

Eylül ayında tatil için Rodos’a gideceğim. Bu vesileyle, bu ortaçağ adası ile ilgili macerlarımı veya resimlerimi umarım buraya sonradan ekleyebilirim.

All photos, Copyright Travelogueress

Belgium & The Netherlands

I have been to Belgium for more than I have ever wished for. I now lost count. My trips were mainly for business in nature; and no very welcome.

When you are in Belgium for work, you are mainly stuck in Brussels: easily the dullest, greyest, the most doggie city in Europe. It is actually quite sad that it is supposedly the “capital of Europe.”

It is full of dark grey buildings. Streets are dirty and don’t feel safe at all. Weather is rainier and duller than London.

The main attractions; the square and the peeing boy are disappointing. People seem distant and non-smiling. It is not easy to walk on the streets as a woman without being picked on. And finally the chocolate is too heavy for my taste.

I guess the only thing I like about Brussels is Hercule Poirot and Tin Tin…

Nevertheless, Belgium has its nice attractions as well, such as Bruges. My first visit here was in a cold winter day with my mom when I was still a teenager. Together, we had enjoyed walking around the small town, appreciate the cute buildings, shops, square and the famous Bruges lacework.

My second trip to Bruges was in my early 20s, with a group of friends and colleagues from Turkey. I remember being violently ill due to a problem in my kidney. I had preferred to spend the day in the Brussels hotel room trying to recover but the group insisted that I join them in their day trip to Bruges. When in Bruges, the pain in my kidney got so unbearable that I could not move my legs to walk. So I was rushed to hospital accompanied by one of the group members. I had felt extremely guilty for ruining her trip to Bruges as she spent the entire afternoon with me at the hospital.

I don’t have many positive memories about Belgium. Netherlands is a different story. Again my first trip to Holland was when I was a teenager. This time, my father had to make a trip here for work and my mom and I had accompanied him. I had imagined the country to be a very cold place and its people distant and unfriendly.

The cold wasn’t as bad as I thought and I couldn’t be more wrong about the people. I was totally enchanted by the adorable Dutch houses, canals, cycling lanes and sweets. I have been to Netherlands many times more later on in my life for work during better weather conditions. But unfortunately, I never caught the tulip season.

I had seen most of the country during my first trip there with my parents. We were staying in Utrecth and my mom and I were making day trips to places like Amsterdam, Rotterdam, the Hague, Delft and more.

During our explorations, my mom and I were often times shocked by how easily we would come across the infamous drug scene. Once we were approached by someone on the street asking us if we wanted weed. Remember, I was only a teenager walking on the streets of Amsterdam with her mom…

I also recall joining one of my father’s lectures. I was sitting way in the back of the auditorium. One of the students entered the lecture hall from the door in the back where I was sitting. I was horrified by the way she looked. She was behaving erratically. Her face was literally purple and her eyes were almost popping out of their sockets. God only knows what she had taken.

So the Netherlands was a good surprise for me with a lot of nice attractions. But strangely, it is not one of those places I wished to return.
All photos, Copyright Travelogueress

Belçika ve Hollanda

Belçika'ya istediğimden fazla defalar gitmek zorunda kaldım. Sayısını hatırlamıyorum bile. Ziyaret sebebim genellikle iş nedeniyleydi; ve isteksizce.

Belçika’ya iş nedeniyle gittiyseniz, genelde Brüksel'de sıkışmış bulursunuz kendinizi. Brüksel bence Avrupa’nın en soluk, en gri ve en güvensiz şehri. Aslında buranın sözde "Avrupa başkenti" olarak kabul edilmesi oldukça üzücü.

Sehir koyu gri binalarla dolu. Sokaklar kirli ve güvensiz. Hava Londra’dan bile daha yağmurlu ve sıkıcı.

Ana meydan ve işeyen çocuk gibi turistik yerler bile hayal kırıklığı yaratıyor. İnsanlar uzak ve gülümsemeye yanaşmıyor. Bir kadın olarak sokaklarda güvenle yürümek kolay değil. Ve son olarak Belçika çikolatası da benim zevkime göre ağır.

Sanırım Brüksel’e dair tek beğendiklerim Hercule Poirot ve Tin Tin...

Yine de Belçika’da, Bruges gibi güzel görülecek yerler de var. Benim buraya ilk ziyaretim soğuk bir kış günü ben hala genç yaslarda iken annemle idi. Birlikte bu küçük kasaba çevresinde yürüyüş yapmış, şirin binaları, dükkanları, meydanı gezmiş ve ünlü Bruges dantelini gözlemlemiştik.

Bruges’a ikinci gezim erken 20’li yaşlarımda, Türkiye'den arkadaşlar ve meslektaşlardan oluşan bir gruplaydı. O sıralar böbreklerimde bir sorun yaşıyordum. O günü Brüksel’deki otel odasında dinlenip iyileşerek geçirmek istememe rağmen, grubun ısrarları nedeniyle Bruges’a yaptıkları günlük gezide onlara eşlik ettim. Bruges’a vardığımızda böbrek ağrım öyle şiddetlenmişti ki yürümek için bacaklarımı hareket ettiremiyordum. Bu yüzden hastaneye grup üyelerinden birinin eşliğinde yetiştirildim. Bruges gezisinin bütün gününü hastanede bana iştirak ederek geçirdiği için, arkadaşıma karşı çok suçlu hissediyorum kendimi.

Belçika ile ilgili pek olumlu anılarım yok. Hollanda farklı bir hikaye. Hollanda'ya yine ilk gezim erken gençlik yaslarımdaydı. Bu kez babam iş için Hollanda’ya gelmiş, annemle ben de kendisine etmiştik. Hollanda’yı ve insanlarını soğuk olarak hayal etmiştim.

Havanın soğukluğu düşündüğüm kadar kötü değildi ve insanlar hakkındaki düşüncemde daha da haksız olamazdım. Güzel Hollanda evleri, kanallar, bisiklet şeritleri ve tatlılar tarafından tamamen büyülenmiştim. Hollanda'ya sonraları çok defalar yine iş için ve daha iyi hava koşullarında gittim. Ama ne yazık ki, hiçbir zaman lale sezonuna denk gelemedim.

Ulkenin çoğunu buraya ailemle yaptığım ilk yolculuk sırasında görmüştüm. Utrecth’te konaklıyor, annemle Amsterdam, Rotterdam, Lahey, Delft ve diğer yerlere günlük geziler yapıyorduk.

Annemle keşiflerimiz sırasında uyuşturucu dünyasıyla nasıl kolayca karşılaştığımıza da şok oluyorduk. Bir kere ot isteyip istemediğimizi soran biri sokakta çekinmeden yanımıza yaklaşmıştı. Unutmamak gerek ki bu sırada ben annesiyle Amsterdam sokaklarında yürüyen küçük yaşta bir gençtim...

Babamın burada verdiği sunumlardan birine katıldığımı anımsıyorum. Ben oditoryumun en arkasında oturuyordum. Öğrencilerden biri bana yakın bir kapıdan konferans salonuna girdi. Öğrencinin suratı dehşete kapılmama sebep oldu. Anlamsız hareketler yapıyordu. Yüzü adeta mosmor, gözleri yuvalarından neredeyse fırlamış durumdaydı. Allah bilir ne almıştı…

Hollanda güzel görülecek yerleriyle benim için iyi bir sürpriz olmuştu. Ama ne tuhaftır ki, geri dönmek istediğim yerlerden biri değil.
All photos, Copyright Travelogueress