Vienna & Switzerland

If you happen to follow my blog, you would have noticed that my parents had foregone the opportunity to go to Vienna from Budapest instead of Prague pre-the fall of communism.
I am glad that they did as it was certainly a once in a lifetime experience to see Prague in the light of communism.

I had always imagined Vienna to be very sophisticated, full of concerts, palaces, riches, opera, waltz and snow. So while I was studying in Paris, I made a point of making a trip to Vienna despite my dire student finances.

I found myself not in a snowy white Vienna but a bitterly sharp cold city in the month of March. The cold was very close to the New York biting cold, which you can feel in your bone narrow.

The buildings were nice, squares, palaces and cathedrals not much better than the ones in Germany, people definitely less friendly than Germans and the opera house utterly disappointing.

Maybe the cold stopped me from enjoying what is usually considered beautiful but I failed to see anything different or more praiseworthy than other places I have seen before.

My most memorable and enjoyable discovery in Vienna has been the Hundertwasserhouse, which is a surreal building almost stemming from a Salvador Dali painting. The building has variety of vivid colours and no straight line inside and out.

There was a Gustav Klimt exhibition when I visited this building and I have been an admirer of the artist ever since.

As for Switzerland, I have never really had any interest in going there. I am not very attracted to places where there isn’t much happening. I guess I seek a bit of chaos and disorder to enjoy and learn something new.

My visit to Switzerland also coincided with a period in my life where I had seen enough of Europe. Although there are many different countries and cultures in the continent, after a while, they all become and look the same. Switzerland is no different.

I went to Switzerland, specifically to Geneva for work reasons. I would say that Geneva is a less crowded, less show-off, more family friendly and a bit greyer version of Monaco. The city completely dies on the weekends. This is a place where 24 hours can really feel like 48 hours.

The old town is really charming and sweet but it can be seen in maximum an hour.

Because transportation is extremely efficient in Switzerland, it is very simple travel to places like Lausanne from Geneva.

Being a student town, Lausanne is a bit livelier during the weekends.

Switzerland must be an excellent place for people who want to raise their family in a secure, quite and beautiful place. However, for me, it is the very definition of boredom.
All photos, Copyright Travelogueress

Viyana ve İsviçre

Blogumu takip ediyorsanız, komünizmin öncesinde Budapeşte’den ailemin Viyana yerine Prag’a gitmemizi tercih ettiklerini hatırlasınız.
Bu seçimden ben aslında memnunum çünkü Prag’ı komünizmin ışığında görme şansım oldu.

Viyana’yı her zaman sofistike, konserler, saraylar, servet, opera, vals ve karla dolu hayal etmişimdir. Bu yüzden Paris'te öğrenim görürken, öğrenci olmamdan dolayı içinde bulunduğum korkunç mali darlığa rağmen Viyana'ya bir gezi düzenledim.

Kendimi karlı beyaz bir Viyana’da değil, Mart ayında acı keskin bir soğukta bulmuştum. Soğuk New York’ta kemik iliklerinizde hissedebileceğiniz tarzdaki soğuğa çok yakındı.

Binalar hoş, kaleler, saray ve katedralleri pek de Almanya'dakilerden daha iyi değil, insanları kesinlikle Almanlar’dan daha az sevecen ve opera evi tamamen hayal kırıklığı idi.

Belki soğuktan dolayı güzellikleri farkedemedim. Ancak daha önce gördüğüm yerlerden daha çok övgüye değer bir özellik bulamadım Viyana’da.

Viyana'daki en unutulmaz ve eğlenceli keşfim gerçeküstü tarzda tasarlanmış olan ve neredeyse bir Salvador Dali tablosundan fırlamış olan Hundertwasserhouse isimli binaydı. Bu bina canlı renklerin çeşitliliği ve içinde ve dışında hiçbir doğru çizginin bulunmadığı enfes bir yapı.

Buraya ziyaretimiz sırasında Gustav Klimt sergisi vardı. O zamandan beri sanatçının eserlerine hayran olmuşumdur.

İsviçre’ye gelince; gerçekten oraya hiç ilgim olmadı. Fazla hareketi olmayan yerler pek ilgimi çekmiyor. Biraz kaos ve kargaşadan zevk alıyorum ve yeni şeyler öğreniyorum sanırım.

İsviçre’ye ziyaretim Avrupa’yı yeterince görmüş olduğum bir dönemle çakıştı. Bu kıtada birçok farklı ülke ve kültürler bulunsa da, bir süre sonra, hepsi birbiriyle aynı görünüyor. İsviçre de diğerlerinden farklı değil.

Ben İsviçre’ye, özellikle Cenevre’ye iş nedenleriyle gittim. Cenevre’nin Monako’nun daha az kalabalık, daha az gösteriş meraklısı, daha aile dostu ve daha gri versiyonu olduğunu söyleyebilirim. Şehir hafta sonları tamamen ölü durumda. Burada 24 saat gerçekten 48 saat gibi hissediliyor.

Eski Cenevre gerçekten büyüleyici ve tatlı ama en çok bir saat içinde görülebilir.

İsviçre’de ulaşım son derece hızlı, rahat ve kolay olduğu için, Cenevre’den Lozan gibi yerlere gitmek çok basit.

Bir öğrenci kenti olan Lozan hafta sonları Cenevre’den biraz daha canlı.

İsviçre güvenli, çok güzel ve aile yetiştirmek isteyenler için mükemmel bir yer. Ancak, benim için can sıkıntısının tanımı.
All photos, Copyright Travelogueress

Hungary & Czech Republic

I will again have to dig deep into my childhood memories to be able to write about these two countries. I am not sure how reliable my memories will be.

My visit to these places with my parents was before 1989 when they were still under communism but they were already slowly opening up.

We stayed in Hungary for about a week, mostly in Budapest but also in Pec, Zigetvar and Estergon. Being a young child at the time, I had grasped basic knowledge of the Hungarian language in six days and was already assisting my parents with haggling. Of course, nothing of this knowledge is left to this day.

I remember visiting graveyards and castles in Zigetvar and Estergon, which have historical significance to the Ottomans. As a child, I was explained there that Suleiman the Magnificent fell seriously ill in Hungary.

One night in Pec, a group of musicians in the restaurant we were dining had started playing “Uskudar’a Gideriken” on their violins as soon as they found out that we were from Turkey. I was very surprised that they knew this song.

It was in Pec, for the very first time in my life, that I had realised that some cities can be just like postcards or fairylands.

Budapest was also beautiful, grand and impressive. I was enjoying crossing the Danube River from Buda to Peste sides of the city almost everyday, just like in Istanbul where you cross the Bosphorus between Asia and Europe.

The Danube is particularly important for my family, not just for Turkish history; as the name of the river (“Tuna” in Turkish) is a family name on my mother’s side due to some of our ancestors having fought in the area.

I remember fondly the Gypsy musicians on the streets, the fine-looking traditional Hungarian costumes and a shop where I had seen the most beautiful dolls on the window display.

One night in Budapest, we had also been to a Gypsy concert in an open-air concert hall.

I also saw the most beautiful McDonald’s building in my life to this day in Hungary. It was a spotless historical building with ravishing ornaments and colourful glasswork.

At the time, we were told about a historical rumour about the city. When Suleiman the Magnificent arrived in town, he was asked what the name of the place is and he said “Pest.” Then, he was asked, “What is the name of the land across the river?” He replied “Bu da Pest” meaning “this is also Pest” in Turkish. I don’t know how true it is.

During our week in Hungary, we were offered the opportunity to make a brief trip via train either to Vienna or to Prague. My parents decided that we go to Prague.

So we took an overnight train to Czechoslovakia of the time. The train had a very 1920s or Orient Express style to it with separate compartments with scarlet red cushiony seats.

The ticket officer was a very dark man with a massively thick moustache who didn’t speak any English or French. He kept on visiting our compartment even after checking our tickets, asking for dollars. I believe he tried to claim that we were not allowed to carry any dollars with us.

My father claimed that we didn’t have any dollars with us; in fact we did. He hid the money between the linings of the cushiony seats. I had sensed that my parents were on the edge and a bit nervous on that train because of the stress that the ticket officer was causing.

As soon as we arrived in Prague, I noticed the major differences between Hungary and Czechoslovakia of the time. There were people sleeping all over the train station, the city seemed very empty, dull, sad and old in early morning. It lacked the openness and livelihood of Hungary.

We were told that Czechs are famous for their crystals, so my parents wanted to purchase some souvenirs. The crystal shop would take only five customers in at a time. The queue outside the shop was meters long and we had to queue for maybe two hours.

Lunch had to be eaten only at certain hours and you did not have a menu option. You had to eat what they served. So we had to do with rotten potatoes.

At some point, my father ran out of film for his camera so when he finally found a shop, which would sell him film, he had to do with only black and white film.

Czechs seemed scared of us, the foreigners. They would not speak to us or even look into our eyes.

One non-Czech looking happened to talk to my mother because she needed light for her cigarette. We found out that she was half-Czech, half-Spanish. When my mom asked her why people were so distant, her immediate response was “Communism, communism! I shouldn’t speak to you either.” And then she walked off.

My mom went back to Prague and other places in the Czech Republic years later, after the fall of communism. It was then that she realised how beautiful the city is actually. She had a completely different experience to what we had when I was a little child.

Macaristan ve Çek Cumhuriyeti

Tekrar çocukluk anılarımı derince kazımam gerekecek. Bu iki ülke ile ilgili anılarıma ne kadar güvenilebilir emin değilim.

Ailemle bu yerlere ziyaretimiz 1989 yılından önce, komünist rejimi döneminde ama bu ülkeler yavaş yavaş açılmaya başladığı sıraydı.

Macaristan’da kaldığımız bir hafta süresince çoğunlukla Budapeşte’de ama Pec, Zigetvar Estergon’da da vakit geçirmiştik. O zaman küçük bir çocuk olduğumdan, altı günde Macar dilinin temel bilgileri kavramış, ailemin pazarlık etmesine yardımcı oluyordum. Tabii ki bugün bu bilgiden hiçbir eser kalmadı.

Osmanlılar için tarihi önem taşıyan Zigetvar ve Estergon’daki mezarlık ve kaleleri ziyaret ettiğimizi hatırlıyorum. Bana orada Kanuni Sultan Süleyman’ın Macaristan'da ciddi şekilde hastalandığı anlatılmıştı.

Bir gece Pec’te, yemek yediğimiz restorandaki müzisyen grup Türkiye'den geldiğimizi anlar anlamaz “Uskudar'a Giderikeni” kemanlarıyla çalmaya başlamıştı. Bu şarkıyı bilmelerine çok şaşırmıştım.

Pec’teyken, hayatımda ilk defa, bazı şehirlerin kartpostal veya masal diyarları gibi olabileceğini fark etmiştim.

Budapeşte de güzel, büyük ve etkileyiciydi. Hemen her gün Tuna nehrini geçerek şehrin Buda tarafından Peşte tarafına geçmekten zevk alıyordum.Tıpkı İstanbul'da Boğaz üzerinden Asya’dan Avrupa’ya geçmek gibi.

Tuna Nehri sadece Türk tarihi için değil özellikle ailem için de anlama sahip çünkü anne tarafımdan bu bölgede savaştıkları için, “Tuna” soyadı ailemizde bulunmakta.

Sokaklardaki Çingene müzisyenleri, geleneksel Macar kostümlerini ve vitrininde hayatımda gördüğüm en güzel bebekleri sıralamış olan bir dükkan hala hafızamda.

Budapeşte’de bir gece, açık hava konser salonunda çingene konseri izlediğimizi hatırlıyorum.

Hayatımda hala bugüne kadar gördüğüm en güzel McDonald's binasını Macaristan’da görmüşümdür. Bina büyüleyici süslere ve renkli cam işçiliğine sahip tarihi bir yapıydı.

O zamanlar, şehir hakkında tarihsel bir söylenti bana iletilmişti. Kanuni Sultan Süleyman kente geldiği zaman, bu yerin adı kendisine sorulmuş. "Peşte" demiş Sultan Süleyman. Sonra, "Peki nehrin ötesindeki arazinin adı nedir?" diye sorulmuş. Süleyman da "Bu da Peşte” diyerek yanıtlamışmış. Bu rivayetin ne kadar doğru olduğunu bilmiyorum.

Macaristan’da geçirdiğimiz hafta sırasında, Viyana ya da Prag'a tren yolu ile kısa bir gezi yapma fırsatı bize sunuldu. Ailem Prag’ı seçti.

O zaman Çekoslovakya olarak anılan ülkeye gece treni ile yola çıktık. Tren 1920'ler veya Orient Express tarzı koyu kırmızı yastıklı koltuklu kompartmanlardan oluşuyordu.

Bilet kontrollörü İngilizce veya Fransızca bilmeyen esmer ve kalın bıyıklı bir adamdı. Bilelerimizi kontrol ettikten sonra bile, sık sık bizim kompartmana gelip, yanımızda dolar olup olmadığını soruyordu. Sanırım yanımızda dolar taşımanın yasak olduğunu bize söylemeye çalışıyordu.

Babam dolar taşımadığımızı iddia etse de gerçekte elbette yanımızda dolar vardı. Babam dolarları kompartmanımızdaki koltukların astarlarına saklamıştı. Ailemin bu tren yolculuğu sırasında hafiften de olsa, bilet kontrollörünün davranışından olsa gerek, stresli olduğunu hissetmiştim.

Prag’a varır varmaz, Çekoslovakya’nın Macaristan’dan çok farklı olduğunu anlamıştım. Tren istasyonu yerlerde uyuyan insanlarla doluydu. Sabahın erken saatlerinde şehir çok sıkıcı, üzücü, boş ve eski görünüyordu. Macaristan’ın hayat dolu tarzı Prag’da yoksundu.

Bize Çekler’in kristallerinin meşhur oldugu söylenmişti. Bu yüzden ailem bazı hediyelik eşya satın almak istiyordu. Kristal dükkanı her seferde yalnızca beş müşteriyi içeri alıyordu. Dükkanın dışındaki kuyruk metrelerce uzunluktaydı ve belki iki saat boyunca kuyruk beklemiştik.

Öğle yemeği sadece belirli saatlerde yenmek zorundaydı ve menü seçeneği yoktu. Ne ikram edilirse o yenmek zorundaydı. Bu yüzden çürük patates ile yetinmek zorunda kalmıştık.

Babamın fotoğraf makinesindeki film bittiğinde, sadece siyah beyaz film satan bir dükkanla idare etmek zorunda kalmıştı.

Çekler biz yabancılardan korkuyor gibiydi. Bizimle konuşmak hatta gözlerimizin içine bakmaktan çekiniyorlardı.

Çek görünümlü olmayan bir bayan, kibrit ihtiyacı mazeretiyle annemle konuşmaya başlayınca kendisinin yarı İspanyol yarı Çek olduğunu öğrenmistik. Annem bu bayana insanların neden bu kadar uzak olduğunu sorduğunda, tepkisi hemen "Komünizm, komünizm! Benim de konuşmaman gerekir!" demek olmuştu ve hemen yanımızdan ayrılmıştı.

Annemin komünizmin çöküşünden sonra Prag ve Çek Cumhuriyeti’ndeki başka yerlere iş nedeniyle geri gitme fırsatı olmuştu. Bu ikinci gidişinde aslında buranın ne kadar güzel bir şehir olduğunu görebilmişti. Benim çocukluğumda edindiğimden çok farklı bir izlenim edinmişti.

Russia & Denmark

It’s odd to be writing about Russia and Denmark at the same time. These two countries could not be more different. The reason for this combination is due to the fact that I got to see Denmark on my way to Russia.

My mom had to make a business trip to St. Petersburg one August in my teens and my father and I had tagged along. My mom’s company did not want her to travel on the Russian airline, Aeroflot as it did not think the airline was safe and worthy enough to carry its employees! So we took a SAS plane, which allowed us to make a stop over in Copenhagen on both ways.

My mom had been to Denmark before through her previous job and told me about the mermaid statue and the Tivoli Gardens. She’s said that she could not truly enjoy them because I was not there with her to enjoy them with her. So then, we had the opportunity to see them together.

Among everything in Copenhagen, the mermaid and the Tivoli Gardens were indeed the highlights and the most memorable sights. I remember the city to be very orderly, clean and typical European to a degree of boredom. I remember being very impressed by the bicycle lanes and by the fact that every single Danish could speak English better than a native speaker.

I also remember that during our second stopover in Copenhagen on our way back from Russia, my parents had a sigh of relief and expressed their gratitude for being back in “civilisation.” I didn’t have such emotions against our experiences in Russia, so I could not quite understand why my parents reacted that way at the time.

Unfortunately, the only place I visited in Russia has been St. Petersburg. I remember waiting a very long time in the queue for customs. Our ride from the airport to the city was typical of what I had seen on TV before: concrete soulless buildings, flat lands with bare trees.

Once in St. Petersburg though, we found ourselves in a fairyland. We didn’t know which way to turn our heads as at each inch of the city, we were greeted by a marvellous statue, building, palace, park, fountain; you name it.

Our hotel was the Grand Europe – apparently one of the best in the city at the time. It is there that we saw Jirinovsky, a Russian MP at the time who was ill-reputed in Turkey for his xenophobic comments. The Grand Europe was truly a grand hotel. It was quite surprising to experience that the sun wouldn’t set until after 11 pm, which had caused us some difficulty in sleeping. I was quite happy that the hotel was right next to the Russian Orthodox Church with the onion domes I so wanted to see.

When my mom was in her meetings, my father and I explored the city through the canals, which were without a doubt much better than Venetian canals. We walked through the parks decorated with the most ravishing statues. My father, being an architect, even managed to find the faculty of architecture where we made a visit. I was so impressed with how the rooms of the faculty were decorated. Each room was like a palace with ornate carvings and lavish paintings. We had difficulty communicating though as no one spoke English or French.

The Hermitage Museum was absolutely ravishing and I would say, probably better than the British Museum.

I recall having dinner in an authentic Russian restaurant, in a windowless dark room where a group of musicians played the most melodic Russian tunes just for us.

During our visit to the city, I remained curious about why there were so many women dressed in business attire with heavy make-up and high-heels running around in the streets even during working hours. I wondered why they weren’t at work and why they had to wear such high heels because clearly they weren’t comfortable in them.

But I guess my most memorable incident was when my father and I wanted to catch a taxi (there were really no taxis at the time, you had to hitchhike), stopped a private car and agreed the price. When the driver took us to our destination, he suddenly increased the price that we had agreed. My father dared to argue that this was not the agreement. The driver became very angry and started driving off with us still in the car. I guess due to fear of being kidnapped; my father gave in and agreed to give him the amount he wanted.

This was Russia soon after the fall of the Soviet regime but long before the richness, development and mafia swept the country. It must be very different now.

Rusya ve Danimarka

Rusya ve Danimarka hakkında aynı anda yazmak garip. Bu iki ülke birbirinden daha farklı olamazdı. Bu kombinasyonun sebebi aslında Rusya'ya yolculuğumuzda Danimarka üzerinden geçmemiz.

Benim erken bluğ yaşlarımda annem bir iş gezisi için St Petersburg'a gitmek zorunda kalınca babam ve ben anneme eşlik ettik. Annemin çalıştığı şirket Rus havayolu Aeroflot’un güvenli ve çalışanlarını taşımak için yeterince değerli olduğunu düşünmediği icin bu yolla seyahat etmesini istemiyordu! SAS havayolları ile seyahat ettiğimizden gidiş ve dönüşte Kopenhag'da duraklama fırsatımız oldu.

Annem Danimarka’ya daha önce de iş aracılığıyla gitmişti ve bana denizkızı heykeli ve Tivoli Bahçeleri hakkında bazı şeyler anlatmıştı. O zaman ben orada olmadığım için gezisinden zevk alamadığını söylemişti. Ama en sonunda, buraları birlikte görme fırsatımız oldu.

Kopenhag’da denizkızı ve Tivoli Bahçeleri gerçekten en akılda kalıcı yerler. Kopenhag’ı çok temiz, düzenli ve sıkıntı yaratacak ölçüde tipik bir Avrupa şehri olarak hatırlıyorum. En çok etkilendiklerimin bisiklet şeritleri ve her Danimarkalının İngilizce’yi anadili Ingilizce olanlardan bile daha iyi konuşabildikleri olduğunu hatırlıyorum.

Rusya'dan geri dönerken Kopenhag'daki ikinci molamız sırasında, ailemin rahat bir nefes alarak “medeniyete” geri dönmüş olmaktan dolayı mutlu olduklarını hatırlıyorum. Sahsen Rusya'daki deneyimlerimizden dolayı bende bu tip duygular yoktu. Ailemin o anda böyle tepki vermesini anlayamıyordum.

Rusya'da ziyaret ettiğim tek yer ne yazik ki St. Petersburg oldu. Pasaport kontrol kuyruğunda çok uzun bir zaman beklediğimizi hatırlıyorum. Havalimanından şehre giderkenki izlenimlerim daha önce televizyonda gördüklerime benzerdi: ruhsuz beton binalar, çıplak ağaçlar, düz araziler…

St Petersburg’a varır varmaz, bir masallar ülkesinde bulduk kendimizi. Her köşedeki muhteşem heykel, bina, saray, çeşme ve parklara bakmaktan başımızı hangi yöne çevirecegimizi şaşırdık.

Otelimiz Grand Europe – o zamanlar şehrin en iyi otellerindendi. Türkiye'de kötü üne sahip, zamanında Rusya milletvekili olan ve yaptığı yabancı düşmanı yorumlarla tanınan Jirinovsky’i de orada gördük. Grand Europe gerçekten muhteşem bir oteldi. Gece 11’den sonraya kadar batmayan güneş, uyku düzenimizi oldukça bozmuştu gerçi. Otelin hemen yanında hep çok görmek istediğim soğan kubbeli Rus Ortodoks Kilisesi’nin bulunması beni oldukça mutlu etmişti.

Annem toplantıdayken, babam ve ben şehri şüphesiz Venedik kanallarından daha iyi olan kanallar yoluyla keşfe çıktık. Büyüleyici heykellerle süslenmiş parklari dolaştık. Babam, bir mimar olduğu için, mimarlık fakültesini bulmayı bile başardı. Fakültenin odaları süslü oymalar ve değerli tablolarla kaplı duvarlarıyla birer saray gibiydi. Kimse İngilizce veya Fransızca konuşmadığından iletişimde zorluk çekmiştik.

Hermitaj Müzesi kesinlikle büyüleyiciydi ve bence, muhtemelen British Museum’dan daha iyi.

Otantik bir Rus restoranının penceresiz karanlık odasında yemek yerken, müzisyen bir grubun sadece bizim için en melodik Rus şarkılarını çaldıklarını anımsıyorum.

Şehre ziyaretimiz sırasında, sokaklarda neden bu kadar çok sayıda kadının iş kıyafetleri ve ağır makyaj içinde, yüksek topuklarla mesai saatleri içinde koşuşturduğunu merak etmiştim zamanında. Neden işyerinde değillerdi ve niçin onları açıkça rahatsız eden yüksek topuklu ayakkabıları giymek zorunda hissediyorlardı kendilerini?

Ama benim için en unutulmaz olay, babamla bir taksi maceramız oldu. O zamanlar gerçek taksi olmadığından, özel arabalara otostop yapılırdı. Babamla ben de bunu yaptık ve fiyat konusunda anlaştık. Sürücü bizi gitmek istediğimiz yere götürdü ama aniden daha önce anlaştığımız fiyattan fazlasını istedi. Babam bir cesaretle böyle anlaşmadığımıza dair tartışmaya girdi. Sürücü çok öfkelendi ve biz hala arabadayken arabayı sürmeye başladı. Herhalde kaçırılma korkusuyla, babam sürücünün istediği miktarı vermeyi kabul etti.

Bu Rusya Sovyet rejiminin çöküşünden kısa bir süre sonra ama zenginlik, gelişim ve mafya ülkeyi silip süpürmeden önceydi. şimdi cok farklı olmalı.

Germany

Each time before I go to Germany, I lack enthusiasm. I don’t know why. This feeling has no conscious basis. But each time I do go to Germany, I realise how silly I have been.

Perhaps I subconsciously think that Germany and Germans can be cold and unwelcoming. This could not be farther than the truth.

I have been to this country a number of times, during different periods of my life and each time I have been impressed by its charming beauty and convenience.

Often German cities and towns merge modernity with history, elegance with innovation. If you are looking for a buzzing lifestyle and excitement, places like Berlin, Dusseldorf, Koln and even perhaps Frankfurt (despite being probably the least pleasant, most concrete-heavy German city) are definitely for you.

Berlin with its delicate history is fascinating. Even though Frankfurt is the financial life-blood of Germany, Berlin is definitely its pumping heart. Here streets are busy, restaurants, clubs, cafes and bars are varied, the world-famous zoo hosts the very reputed polar bear Knot and museums are fascinating (even though ones like the Pergamon Museum is home to stolen temples and artefacts from my country) where you can see the bust of famous Egyptian Queen Nefertiti. When I was in Berlin in late 1990s, the differences between East and West Berlin were still noticeable. Even though the Berlin Wall had been completely demolished, the effects of East Berlin times were still palpable on certain decaying buildings and streets.

Then, there are other cities, which are not perhaps on top of everyone’s list of German towns to visit like Heidelberg, Baden-Baden and Bonn. However, especially Baden-Baden is worth the trip. Apart from its famous thermal waters and spas, the houses in Baden-Baden give you a clear glimpse of the German taste for life. Bonn, a short train ride away from Dusseldorf, is also lovely with its square and human size Beethoven bust statue.

If you are the quiet type, then Germany offers you plenty of pretty and scarily silent villages like Buhl, which is near Baden-Baden. Life and even movement seem still in this place. Yet, it is still full of possibilities. It is near the mountains where you can ski, close to Baden-Baden where you can go to a spa, short drive away from the magnificent Black Forest and only across the border from the beautiful French city of Strasbourg.

What I have been most impressed by in Germany have been the Rheine and the food. A boat trip on the Rheine River gives you a fantastic glimpse of the dark green and deep forest land and the splendid castles tipped along the river.

As for the food…Germans are experts in their mouth-watering cakes of all kinds. And your main meal is not limited to schnitzel and sausage. I have always left Germany with satisfied taste buds and a happy tummy.
All photos, Copyright Travelogueress

Almanya

Almanya'ya her gidişimden önce, nedense heyecandan yoksun oluyorum. Neden bilmiyorum. Bu duygu bilinçli oluşan bir duygu değil. Ama her Almanya’ya gidişimden sonra, ne kadar saçma duygular içine girdiğimi anlıyorum.

Belki de bilinçaltında Almanya ve Almanların soğuk olduğunu ve misafirperver olmadıklarını düşünüyorum. Bu gerçekten daha da uzak olamazdı.

Bu ülkeye birçok kez ve hayatımın farklı dönemlerinde gitme firsatım oldu ve her zaman buranın büyüleyici güzelliği ve rahatlığı beni etkiledi.

Alman şehir ve kasabaları yenilik ile zerafeti, tarihle modernliği birleştirmekte. Uğultulu ve heyecanlı bir yaşam tarzı tercihinizse, Berlin, Düsseldorf, Köln ve hatta belki de Frankfurt (Almanya’nın muhtemelen en betonarme ve en az güzel şehri olmasına rağmen) kesinlikle size göre.

Berlin narin tarihi ile büyüleyici. Frankfurt Almanya'nın mali yaşam kaynağı olmasına rağmen, Berlin kesinlikle ülkenin kalbi. Burada sokaklar, restoranlar, kulüpler, kafe ve barlar kalabalık. Dünyaca ünlü hayvanat bahçesi çok tanınmış kutup ayısı Knot’a ev sahipliği yapıyor. Müzeler (Bergama Müzesi Türkiye’den çalıntı eserleri barındırsa da) büyüleyici. Unlü Mısır Kraliçesi Nefertiti’nin büstünu burada görebilirsiniz. Ben Berlin'e 1990'ların sonunda gitmiştim. O zamanlar Doğu ve Batı Berlin arasındaki farklar hala görülebiliyordu. Berlin Duvarı tamamen yıkılmış olsa da, Doğu Berlin’in etkileri hala elle tutulur biçimde çürüyen bina ve sokaklarda fark edilebiliyordu.

Heidelberg, Baden-Baden ve Bonn gibi kentler, belki de herkesin ziyaret edilmesi gereken Alman şehirleri listesinde bulunmayabilir. Ancak, özellikle Baden-Baden gezmeye değer. ünlü termal suları ve kaplıcaları dışında, Baden-Baden evleri Alman’ların yaşamdan nasıl tad aldıklarına dair net bir görüş veriyor. Dusseldorf’tan kısa bir tren yolculuğu mesafesindeki Bonn, meydanı ve insan boyutundaki Beethoven büstü heykeli ile harika.

Eğer sakinlik ve sessizlikten yanaysanız, Almanya size Baden-Baden yakınındaki Buhl gibi bol sayıda güzel ve acımasızca sessiz köyler de sunmakta. Yaşam burada oldukça hareketsiz görünüyor. Ancak, yine de olasılıklarla dolu. Dağlara yakınlığından dolayı kayak yapabilirsiniz, yakınındaki Baden-Baden’da bir spaya gidebilirsiniz, muhteşem Siyah Ormanı gezebilirsiniz ve hemen sınırın ötesindeki güzel Fransız şehri Strasbourg’u ziyaret edebilirsiniz.

Almanya'da en çok etkilendiklerim Rheine ve yemekler olmuştur. Rheine Nehri üzerinde tekne turu size koyu yeşil ve derin ormanlara dalma ve nehir boyunca konumlanmış görkemli kaleleri görme olanağı sağlıyor.

Yemeklere gelince ... Almanlar ağız sulandıran her çesit kek uzmanılar. Ve ana yemek olarak sadece şnitzel ve sosis ile sınırlı değilsiniz. Ben her zaman Almanya’dan ağzım tatlı ve mutlu bir mide ile ayrılmışımdır.
All photos, Copyright Travelogueress